ლეონის ორდენის კავალერმა, არასამთავრობო ორგანიზაცია „ჩვენი სახლი აფხაზეთის“ თავმჯდომარემ, გენერალ-მაიორმა რაულ ლოლუამ გაზეთ, „ნეზავისიმაია რესპუბლიკას“ ინტერვიუ მისცა.
– რაულ ვალერიევიჩ, როგორ აფასებთ საქართველოს მხრიდან შეიარაღებული აგრესიის ალბათობას ამ თვეებსა და დღეებში?
– აგრესიის აქტის დაგეგმვა და მომზადება, შეიარაღებული ძალების შეჭრამდე, დიდი ხნით ადრე ხორციელდება. მუშავდება კონცეფცია და სტრატეგია, დგება სამობილიზაციო გეგმები, დგინდება სამხედრო ოპერაციების წარმართვის ტაქტიკა და მხოლოდ ამის შემდეგ, გამოიყენება შეიარაღებული ძალები. მზადების მთელი ამ კომპლექსის მოწმენი ვართ დღეს საქართველოში.
ომები არ იწყება შეუმჩნევლად, ეს არ არის კომპიუტერული თამაში. მოდით ვისაუბროთ იმ ნიშნებზე, რომლებიც წინ უძღვის ომის სრულმასშტაბიან დაწყებას. ისინი დიდი ხანია ცნობილია. ეს არის შეიარაღებული ძალების გაძლიერება და გადანაწილება, ჯარის საზღვრამდე გაყვანა, სამეთაურო-საშტაბო წვრთნების ჩატარება, ხელსაყრელი პოლიტიკური და ეკონომიკური პირობების მომზადება, იარაღის, საბრძოლო მასალისა და საკვების მარაგის დაგროვება, სადაზვერვო საქმიანობის გააქტიურება, საზღვრებზე პროვოკაციების და დაძაბულობის დონის მატება, რომელსაც თან ახლავს მწვავე პოლიტიკური განცხადებები და ა.შ. ეს ყველაფერი არაერთხელ გამოგვივლია.
ოფიციალური თბილისი მალავს თავის ზრახვებს და გვერდს უვლის ომის დაწყების თემას. მაგრამ ამავე დროს, ის ურთიერთქმედებს ევროპელებთან სამხედრო საკითხებზე, განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობს ნატოს ბლოკთან სიღრმისეულ თანამშრომლობას. უწოდებს მათ მოკავშირეებს და პარტნიორებს. გარდა ამისა, ჩვენს საზღვართან სენაკში, ფოთში, ქუთაისში სამხედრო ბაზების განთავსებით, რომლებსაც ზუგდიდში გარკვეული კონტინგენტი ფარავს, შენიღბული პოლიციის ფუნქციების შესრულებას. ჯერჯერობით ეს არის.
– მოახლოებული ომის პირველი ფაქტორი, რომელიც თქვენ დაასახელეთ, არის გადალაგება და მათაც იციან, რომ ჩვენ ამა თუ იმ გზით ვაკვირდებით ამ მოძრაობებს, მაგრამ შეუძლიათ, ვთქვათ, წვრთნების დროს მოულოდნელი იძულებითი მსვლელობაც. და რა არის მათი სამხედრო პოტენციალი ამისთვის?
– ჩვენ გვახსოვს, როგორ დაიწყო ჩვენი ომი. კომუნიკაციების დაცვის საბაბით საქართველომ 1992 წელს აფხაზეთის ტერიტორიაზე შეიყვანა ეროვნული გვარდიის ძალები. აღარ წაგვიყვანენ. ჩვენ ყურადღებით ვაკვირდებით ნებისმიერ მოძრაობას მათ მხარეს. სამხედრო პოტენციალის შეფასებით, თამამად შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ ის საკმაოდ მაღალია. ჩვენ მოვიგეთ ომი, მაგრამ, სამწუხაროდ, ვერ დავამარცხეთ მათი საბრძოლო შესაძლებლობები. ამიტომ, ომის შემდგომი წლების განმავლობაში არაერთხელ მოგვიწია ქართულ შეიარაღებულ ფორმირებებთან შეხება.
ომის დასრულების შემდეგ საქართველომ განაგრძო შეიარაღება, სამხედრო პოტენციალის ჩამოყალიბება უკვე ნატოს ქვეყნების, უკრაინის და სხვა სახელმწიფოების დახმარებით. 2008 წლის მორიგი წაგებული ომის შემდეგაც კი, მათ არ მიატოვეს შეიარაღებული ძალების არსებობა და განაგრძეს სამხედრო რეფორმა. გაიზარდა სამხედრო ტექნიკის, თანამედროვე იარაღის იმპორტი და სამხედრო ბიუჯეტი. საწყობში გამოჩნდა კომუნიკაციის თანამედროვე საშუალებები, ჯავშანტექნიკის განადგურება, საჰაერო თავდაცვის სისტემები, მათ დაიწყეს უპილოტო საფრენი აპარატების საკუთარი წარმოება და ამისათვის გახსნეს სასწავლო ცენტრი.
სხვათა შორის, ცოტა ხნის წინ დასრულდა სწავლება, რომელიც თურქეთისა და აზერბაიჯანის სპეცრაზმის მონაწილეობით გაიმართა. მათ მთიანი ყარაბაღის მაგალითით შეიმუშავეს თანამედროვე ბრძოლის ტაქტიკა, მცირე ტაქტიკური ჯგუფებისა და უპილოტო თვითმფრინავების გამოყენებით.
გარდა ამისა, უკვე გამოცხადდა საერთაშორისო წვრთნებისთვის მზადების დაწყება აშშ-ს სამხედრო სარდლობასთან ერთად, რომელიც 2023 წლის ზაფხულში გაიმართება. ეს არის ძირითადი სავარჯიშო, რომელშიც მანევრები კეთდება ქვედანაყოფების მზადყოფნის გაზრდისა და თავსებადობის გასაუმჯობესებლად. მათში ჩართული იქნება 3 ათასზე მეტი ადამიანი მსოფლიოს 14 ქვეყნიდან. იქ გადაიგზავნება მძიმე სამხედრო ტექნიკა, ტანკები, ჯავშანტრანსპორტიორი და ა.შ. ანუ საქართველოს შეიარაღებული ძალები მუდმივ მომზადებაში, წვრთნებში და საბრძოლო მზადყოფნაშია. ისინი იღებენ ფინანსურ, პოლიტიკურ და სამხედრო მხარდაჭერას.
იმავდროულად, მიუხედავად იმისა, რომ დღეს ქართული შეიარაღებული ძალები მზად არიან იძულებითი ლაშქრობებისთვის, საომარი მოქმედებების დასაწყებად, ეს აშკარად არ არის საკმარისი გამარჯვებისთვის. შევეცდები ავხსნა.
ჯერ ერთი, მათ კარგად ახსოვთ, რას იწვევს ასეთი „ექსპედიციები“, პირველ რიგში, 2008 წლის გამოცდილებიდან.
მეორეც, და ეს არის მთავარი პირობა, რაც ხელს უშლის მათ, არის აფხაზეთსა და რუსეთს შორის აქტიური სტრატეგიული მოკავშირე ურთიერთობების არსებობა და ჩვენი ერთობლივი შეთანხმებები საზღვრების დაცვისა და სამხედრო დახმარების გაწევის შესახებ შეჭრის შემთხვევაში.
მესამე, თუნდაც აფხაზეთზე ხელახლა შეტევა გადაწყვიტეს, დღეს მოკავშირეების მიმართ საკმარისად ნდობა არ აქვთ. შიში იმისა, რომ ისევ „გადააგდებენ“, ძალიან დიდია.
მეოთხე, მათ აკავებს აფხაზი ხალხის მორალი, პატრიოტიზმი და სამშობლოს სიყვარული, მზადყოფნა, სიცოცხლე გასწირონ მის გადასარჩენად. საბოლოო ჯამში, ტერიტორიის ფაქტორი მნიშვნელოვან როლს ასრულებს, სადაც ჩვენ ვართ ჩვენი მიწის ბატონ-პატრონები.
ბოევიკ რაულ ლოლუასთან ინტერვიუ გაზეთ „ნეზავისიმაია რესპუბლიკამ“ გაავრცელა.
