დიახ, საქართველო ოკუპირებულია და თანაც ეს არახალია, უკვე მრავალი, მრავალი წელია, ჩვენი დამპყრობელი მეზობელი ასე გვექცევა,“ – წერს პუბლიცისტი თაკო ჩარკვიანი სოციალურ ქსელში და იმ არაჯანმრთელ ადამიანებს, ვისაც რუსეთის იმპერია საქართველოს „გადამრჩენელად“ მიაჩნიათ, ურჩევს, კარგად წაიკითხონ ერეკლეს წერილი ავსტრიისადმი, როგორ სთხოვს მეფე დახმარებას და როგორ სურს, რომ საქართველო დასავლეთის პარტნიორი გახდეს.
„მიშასადმი სიძულვილი ნუ დაგვავიწყებს, რომ ოსეთამდე აფხაზეთის ომი იყო, მანამდე 9 აპრილი, 1956 წლის 9 მარტი, 1978 წელს ენას გვართმევდა, ავტოკეფალია გაგვიუქმა, გაგვიუქმა მეფის ინსტიტუტი და გუბერნიად გვაქცია ამ „ერთმორწმუნემ“ (ეს მათთვის, ვინც მას „ერთმორწმუნე მეგობრად თვლის“ – ჩვენი ფრესკების და ძეგლების გადაღებვა–განადგურება ნუ დაგავიწყდებათ).
და ბოლოს: აამუშავეთ უკვე არსებული ოკუპაციის კანონი! მართლა ღირსება აყრილები ხომ არ ვართ?! გამოხტება ახლა ვიღაც ტვინარეული, დაქირავებული „კაცაცო“ და მეტყვის, აბა, იმ დროში არ ცხოვრობდითო? და მამაშენი იმ დროში არ ცხოვრობდაო და ცუდად იყავითო? დიახ, იმ დროში ცხოვრობდა და იმ დროში დაწერა „რწმენის კედელი“ და იმ დროში ითხოვდა ტყვიას თავისუფლებისთვის!
ჰო, 1969 და 1972 წლებში ამბობდა: „ტყვია მიზანში მოსახვედრიაო!“ გარეთ რეჟიმი მძვინვარებდა!
და კიდევ: იმ დროს ბეჭდავდა ჟურნალ „ცისკარში“ „დათა თუთაშხიას“, რეზო ჯაფარიძისა და კაკო ბაქრაძის წერილებს; „თვალი პატიოსანს“ და ვინ მოსთვლის კიდევ… ყდაზე ტრაქტორიც ბევრჯერ დაუხატავთ თავთავებით იმიტომ, რომ ზუსტად ჟურნალ „ცისკრის“ იმ ნომერში ანტისაბჭოთა ბომბს ბეჭდავდა! დიახ, იმ დროში ცხოვრობდა ჯანსუღი და მისი სამეგობრო – კაცები და ვაჟკაცები იყვნენ, ყველა არა, რა თქმა უნდა, იყო რამდენიმე გამონაკლისი სალახანა, რომელიც სალახანად დარჩა.
ერთი ასეთი სალახანა პოეტი, როცა ქართულმა დელეგაციამ კრემლი დატოვა (გახსოვთ გახმაურებული სკანდალი, როცა ასტაფიევმა ავადმყოფი ერი გვიწოდა), ეს სალახანა დელეგაციას არ გამოჰყვა გარეთ, დარჩა დარბაზში; მაშინ უთხრა ჯანსუღმა ის გახმაურებული ხუმრობა–ფუნაგორია: „ბიჭო, შენ რამდენიმეჯერ გნახეს საგურამოში წიწამურთან, სულ ტყუილად დეეთრევი, „რაგატკას“ არ გესვრის არავინო“ და ცხადია, ახლაც „იმ დარბაზში“ ზის ის პოეტი, მათ ნარჩენებზე ნაკვები! ჰოდა, ახლა სწყინთ, რომ სალახანებად დარჩნენ, მაგრამ რა ვქნათ, მათ სიმხდალეს ხომ არ გადავაყოლებთ ჩვენს ქვეყანას!
ჩვენ სალახანების კი არა, ვაჟკაცების ქვეყანა უნდა ვიყოთ!“ – წერს თაკო ჩარკვიანი
