68 წლის როზა მარშავას ორიოდე თვის წინ გულმა უმტყუნა. მან ვერ გაუძლო იმ სულიერ და ფიზიკურ ტკივილს, რომელიც მას უკვე 25 წელია, რაც თან სდევს. ამა წლის მარტში, როზა მარშავამ იშემიური ინსულტი გადაიტანა. ახლა იგი ვერ გადაადგილდება და საწოლს არის მიჯაჭვული, მას წამოჯდომაც კი არ ძალუძს, რამეთუ სხეული პარალიზებული აქვს.
ხანდაზმულ ქალს უვლის 73 წლის მეუღლე თამაზ ფაჟავა, რომელიც ცდილობს საყვარელ მეუღლეს არ მოაკლოს ზრუნვა, მაგრამ გაუსაძლისი საყოფაცხოვრებო პირობები და მატერიალური სიდუხჭირე არ იძლევა ავადმყოფის სათანადო მოვლის საშუალებას.
თამაზ ფაჟავა და როზა მარშავა აფხაზეთიდან დევნილები არიან. 1993 წელს მათ იძულებით დატოვეს მშობლიური კუთხე და თავი შეაფარეს ზუგდიდს, კერძოდ ე.წ. კობნინატის „ვექტორის“ დასახლებას.
შენობა, სადაც ისინი ცხოვრობენ საცხოვრებლად გამოუსადეგარია: აქ არ არის სველი წერტილები და გაზი, კანალიზაციის სისტემა მოშლილია, ეზოში ანტისანიტარია სუფევს.
ჩვენ ვესაუბრეთ როზა მარშავას და ვთხოვეთ გაეზიარებინა თავისი გულისტკივილი:
– ქალბატონო როზა, როგორია, ამჟამად თქვენი ჯანმრთელობის მდგომარეობა?
როზა მარშავა: ცალი ხელი და ფეხი სრულიად პარალიზებული მაქვს. ღამით ტკივილები მაღვიძებს, მაღალი წნევისგან თავბრუ მეხვევა, საშინელი თავის ტკივილებიც მაქვს…
-როგორია თქვენი შემოსავალი?
როზა მარშავა: პენსია და სოციალური დახმარება 120 ლარის ოდენობით. ფული, ძირითადად, წამლებზე და პროდუქტებზე გვეხარჯება, ჰიგიენური საშუალებების საყიდლად კი ფული არ გვყოფნის…
-ბატონო თამაზ, საიდან ხართ წარმოშობით?
თამაზ ფაჟავა: ჩვენ გალის რაიონის სოფელ თაგილონში ვცხოვრობდით. მე ადგილობრივი მეურნეობის ბრიგადირი ვიყავი, ხოლო ჩემი მეუღლე სოფლის საბჭოს აღმასკომის მდივანი გახლდათ. ვცხოვრობდით ბედნიერად, მაგრამ რეგიონის ოკუპაციის შედეგად მოგვიწია სახლ-კარის დატოვება. 2 შვილი გვყავს. ერთი თბილისში ცხოვრობს, მეორე კი უკრაინაში წავიდა ამასწინათ სამუშაოდ. აქ, ამ დასახლებაში და ზოგადად ზუგდიდში, საშინელი უმუშევრობა სუფევს. რა უნდა ქნას ახალგაზრდა კაცმა? როგორ უნდა არჩინოს ოჯახი? არც იქ ულხინთ, სადაც ახლა არიან, მაგრამ აქ ხომ სული ამოხდებათ შიმშილით. გვეხმარებიან, რა თქმა უნდა, მაგრამ ჩემს მეუღლეს ინსულტის შემდეგ იმდენი წამალი სჭირდება, რომ ვერ ვშოულობთ ფულს, ძალიან გვიჭირს.
-ადგილობრივი ხელისუფლება თუ გეხმარებათ?
თამაზ ფაჟავა: აქ საშინელი პირობები სუფევს. მაგალითად, მოვითხოვთ, რომ მერიამ მოაგვაროს ამორტიზირებული კანალიზაციის სისტემა. პირველ სართულზე ვართ და ფანჯარას ვერ ვაღებ, რადგან საშინელი სუნი დგას. ახალი მერი წინასაარჩევნო კამპანიის დროს დაგვპირდა ამ პრობლემის მოგვარებას. ვნახოთ… თუმცა ხალხს უკვე არ სჯერა დაპირებების, სამწუხაროდ.
-ბატონო თამაზ, რაზე ოცნებობთ?
თამაზ ფაჟავა: 25 წელზე მეტი გავიდა, რაც მშობლიური კუთხე დავტოვეთ, მაგრამ ვერ ვივიწყებ მას, დღესაც კი მესიზმრება… ჩემი ოცნებაა საკუთარ სახლში დაბრუნება და საქართველოს გამთლიანება!
მეგობრებო, მოდით გულთან ახლოს მივიტანოთ ამ ხანდაზმული ცოლ-ქმრის პრობლემები, ამოვუდგეთ მათ გვერდში, დავეხმაროთ რით შეგვიძლია და გავუხანგრძლივოთ სიცოცხლე.
თქვენ ისინი შეგიძლიათ თავად მოინახულოთ! მისამართი: ზუგდიდი, დევნილთა „ვექტორის“ დასახლება, მექაღალდის ქ. # 26, ტელ: 599557460.
თქვენ, ასევე, შეგიძიათ გადარიცხოთ თანხა ამ ადამიანების დასახმარებლად ჩერნოვეცკის ფონდის ანგარიშზე: GE15TB7194336080100003 ან GE64BG0000000470458000 (დანიშნულება: როზა მარშავა). თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ფონდის საიტიდანაც https://chernovetskyifund.ge/ge/projects/461-pm/
