“სხეული მიყვარს, როგორც აუცილებელი მსახური სულისა და მასვე ზურგს ვაქცევ, ვითარცა მტერს, გავურბი მას, როგორც ბორკილებს, მაგრამ დავფუფუნებ კიდეც, როგორც თანამემკვიდრეს საუკუნო სამშობლოსი – ცათა სასუფეველისა – წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი”
პირველ რიგში, წმინდა წერილის თანახმად ადამიანი ღვთის ხატად და მსგავსებად შეიქმნა, მამრობითი და მდედრობითი სქესის. ხატება ღვთისა ადამიანში გულისხმობს უკვდავ სულს, გონებრივ შესაძლებლობებს, შემოქმედებით უნარსა და ბუნებაზე ძალაუფლებას, ხოლო მსგავსება ღვთისა – ზნეობრივ სრულყოფასა და სულიერ მისწრაფებებს.
ჩვენი სექსუალურობა, რომელიც საღვთო განზრახვის ერთადერთი მნიშვნელობით მხოლოდ საპირისპირო სქესთა შორის მეუღლეობრივ ურთიერთობაში უნდა რეალიზდეს, წარმოადგენს ღვთის საჩუქარს, რომელსაც სიყვარულით ვუბრუნებთ მას. შესაბამისად სექსუალობა გამიზნულია, რომ შევთავაზოთ მას ან საპირისპირო სქესთან ერთად ქორწინების კონტექსტში შთამომავლობისა და ორმხრივი სიამოვნებისთვის მოქმედება, ან დაუქორწინებლობაში ქრისტესადმი განუყოფელი სამონაზვნო ერთგულებისთვის თვითშეწირვა.
არამხოლოდ მამაკაცი და ქალი ერთად ასახავენ ღმერთის გამოსახულებას, არამედ მათი შეკრებაც ქორწინებაში ახალი სიცოცხლის მოსაყვანად გამოიყენება წმინდა წერილში, როგორც ღმერთის ეკლესიასთან ურთიერთობის ყველაზე ღრმა და ინტიმური ანალოგია. ორივე აღთქმაში ღმერთი და მისი მორწმუნე თემი გამოსახულია როგორც ცოლ-ქმარი ან როგორც საქმრო და სასძლო. დაბადებაში ნაპოვნი შემოქმედებითი ცნობა ასახავს ამ გენდერზე დაფუძნებულ, ცოლქმრულ სურათს და ადგენს საფუძველს ღმერთისა და მისი ხალხის – ქრისტესა და მისი პატარძლის – საბოლოო, მარადიული კავშირისთვის, რომელიც აღწერილია გამოცხადებაში.
ბოლო წლებში რევიზიონისტული, ნოვატორული, მებრძოლ-ათეისტური და არსებითად თავხედური ინტერპრეტატორების “ტრანსგენდერული თეოლოგია” წამოაყენეს ზოგიერთ, ვითომ და სასულიერო თუ პუბლიცისტურ წრეში, რომელიც არღვევს ღმერთის აშკარად გამოხატულ და მიზანმიმართულ გეგმას ორი სქესის მიმართ.
თანამედროვე, ღმერთზე ლატენტურად გაბოროტებულ, ცრუ და დეგრადირებულ მქადაგებელთა ფალსიფიცირებული განმარტებები ამახინჯებს ბიბლიურ ისტორიას, ასკეტურ წყაროებსა თუ პატროლოგიას და უკიდურესად ცინიკურად ბღალავს ღვთის წმინდა ავტორიტეტსა და მის ონტოლოგიურ გეგმას სექსუალობის, ქორწინების, ოჯახისა და საზოგადოების სამართლიანი და სათანადო მოწესრიგების შესახებ.
მართლმადიდებლური ღვთისმეტყველება ადასტურებს ღვთის განზრახვას ორი სქესისთვის – მამრობითი და მდედრობითი სქესის – და ქორწინებას ერთ მამაკაცსა და ერთ ქალს შორის, როგორც შესაძლებლობას, რომელიც ღმერთმა დაადგინა სექსუალური სიყვარულისთვის.
ბიბლიური და ამავდროულად პატრისტიკული განწესებანი ცალსახად და ერთმნიშვნელოვნად გმობენ რევიზიონისტულ, მკრეხელურ ინტერპრეტაციებს, რომლებიც ეწინააღმდეგება ფუნდამენტურ ქრისტიანულ დოქტრინასა და იუდეო-ქრისტიანულ სექსუალურ ეთიკას.
თანამედროვე “ტრანსგენდერული” მოძრაობა და მათი კადნიერი ადეპტები, სისტემატიურად მუშაობენ ორი სქესის – მამრობითი და მდედრობითი სქესის – რეალობის დემონტაჟსა და რესტრუქტურიზაციაზე, ანუ იმ ობიექტური ჭეშმარიტების უტიფრულად მოშლაზე, როგორც ამას ბიბლია მარადიულად სწორად მიიჩნევს.
2015 წლის შემდეგ მავანნი მიუთითებენ ახალ იდეაზე: რომ ტრანსგენდერიზმი არის ონტოლოგიური, ან ის, რაც შეესაბამება ადამიანის არსს. დღეს ფსიქოლოგიურ მდგომარეობას, როდესაც ადამიანი გრძნობს, რომ მისი პიროვნული იდენტობა არ ემთხვევა მის ანატომიურ სქესს, ეწოდება გენდერული დისფორია. და ჩვენს კულტურაში არის ძლიერი ბიძგი, დავეთანხმოთ ტრანსგენდერულ მოძრაობას, რომ როდესაც ადამიანის სქესი, რომელიც განისაზღვრება როგორც მამაკაცის ან ქალის გრძნობა, ეწინააღმდეგება მამრობითი ან მდედრობითი სქესის ბიოლოგიურ მარკერებს, გრძნობები განმსაზღვრელია.
თუმცა, კაცობრიობის ისტორიის უმეტესობის განმავლობაში, სქესი ნიშნავდა იყო მამაკაცი ან ქალი. არ არსებობდა განსხვავება ბიოლოგიურ სქესსა და სქესს შორის. მხოლოდ 1963 წელს დაიწყო სქესის მითითება სოციალურ ატრიბუტებზე, რომლებიც განსხვავდებოდა ბიოლოგიური სქესისგან. ეს ახალი განმარტება გამოიყენეს მეორე ტალღის ფემინისტებმა, როგორებიც არიან კეიტ მილე და სიმონ დე ბოვუარი, სქესის, როგორც ბიოლოგიის კულტურული გამოვლინების არასწორი კატეგორიზაციისთვის. მეორე ტალღის ფემინისტები ამტკიცებდნენ, რომ პატრიარქალურმა საზოგადოებამ გამოიგონა გენდერული როლები მხოლოდ ქალების დაკნინების მიზნით, რითაც უარყო ბიბლიური გაგება, რომ ღმერთმა მამაკაცი და ქალი შექმნა ღვთიური ნიმუშისგან შემოქმედებითი მიზნით. ტრანსგენდერიზმი წარმოიშვა ამ ფემინისტური პოლიტიკური უარყოფით შემოქმედების განკარგულებაზე, რომელიც ამბობს, რომ ღმერთმა ადამიანები მამაკაცად და ქალად შექმნა, ამიტომ მათი ბიოლოგიური სქესი და არა შინაგანი გრძნობები განსაზღვრავს მათ მამაკაცურობას ან ქალურობას. ტრანსგენდერიზმი, პირიქით, ამტკიცებს, რომ ჩვენი შინაგანი თვითშეგნება არის ის, რაც გვაიძულებს კაცად ან ქალად ყოფნას.
ტრანსგენდერული იდეოლოგია ამტკიცებს, რომ თითოეულ ადამიანს აქვს “გენდერული იდენტობა” (გენდერის შინაგანი გრძნობა), რომელიც შეიძლება ემთხვეოდეს ან არ ემთხვეოდეს მის ბიოლოგიურ სქესს. ვითომ და “ნამდვილი მე” არის ის, რასაც შინაგანად გრძნობ.
ამ მოძრაობას საფუძვლად უდევს თვითგამორკვევის რადიკალური ფორმა, რომლის ფესვებიც გნოსტიციზმშია. ე.ი. როცა სუბიექტური განცდები აჭარბებს ობიექტურ, ბიოლოგიურ, გენეტიკურ რეალობას. საბოლოო ჯამში, ის ცდილობს მთლიანად გაანადგუროს განსხვავება მამაკაცებსა და ქალებს შორის, რომელიც ღმერთმა თავისი სიბრძნით შექმნა.
ტრანსგენდერი ადამიანები იდენტიფიცირებულნი არიან, როგორც რაღაც სხვა, გარდა დაბადების სქესისა. ბევრი იბრძვის იმისთვის, რომ მიიღონ თავიანთი მამრობითი ან ქალის სხეული და აირჩიონ სამედიცინო ცვლილებები. ასეთ დროს ისინი ამბობენ, რომ “არასწორ სხეულში არიან ჩარჩენილი”.
ბოლო წლებში ტრანსგენდერული იდეოლოგია მოიცვა მეინსტრიმმა. ცნობილი სახეებსა და მედიის დიდ ნაწილს მისი პოპულარიზაცია სურს. აქტივისტები საზოგადოებას უბიძგებენ მის უპირობო მიღებისკენ და არსებითი დებატების დახურვისკენ. იმის მაგივრად, რომ ტრანსგენდერ ადამიანებს მიაწოდონ მხარდაჭერა, რომელიც მათ სჭირდებათ, რათა დაეხმარონ მიიღონ თავიანთი სხეულები, რომლებითაც დაიბადნენ, საზოგადოება ამძაფრებს მათ დაბნეულობას, რასაც საზიანო შედეგები მოჰყვება.
მედია, ათეისტური ელიტები, საგანმანათლებლო სივრცე და ლიბერალური ტრენდის აგრესორები პოპულარიზაციას უწევენ რადიკალურ მკურნალობას, როგორიცაა სქესობრივი მომწიფების ბლოკირების წამლები, ჰორმონების მკურნალობა და “სქესის შეცვლის” ოპერაციები, რასაც შემდგომში ბევრი ნანობს ხოლმე ამ ფატალურ ქმედებას. განსაკუთრებით შემაშფოთებელია გავლენა ახალგაზრდებზე.
მიუხედავად იმისა, რომ ულტრალიბერალთაგან ღმერთის განზრახვა სექსუალურობისა და გენდერის მიმართ თავდაყირა დგება, უნდა გვახსოვდეს, რომ მათ, ვინც ებრძვის საკუთარ გენდერულ იდენტობას, ცხოვრობს უმძიმესი ცოდვის ტკივილით, დაბნეულობითა და უარყოფით. როგორც ქრისტემ გაიარა თავისი გზა საზოგადოების განდევნილებთან მისასვლელად, ჩვენც მოწოდებულნი ვართ, რომ თითოეულ მათგანს თავმდაბლად გავუზიაროთ სახარებაში განსახიერებული მისი სიყვარული, აღვამაღლოთ ისინი ლოცვით და მივცეთ საშუალება სულიწმიდას, რათა სინანულის ძალით მოხდეს მათი განკურნება და ტრანსფორმაცია.
* * *
იყო ადამიანი, ნიშნავს იყო ჰოლისტურად გაერთიანებული, როგორც სხეული და სული. წმ. იოანე დამასკელი ბრძანებს: “სულს განეკუთვნება კეთილმსახურება და შემცნობლობა, ხოლო სულისა და სხეულისათვის საერთოა სათნოებანი, რომლებიც, აგრეთვე, სულამდე ადის, რადგან სულია სხეულით მოსარგებლე”.
წმინდა წერილი გვასწავლის, რომ ზეცაშიც კი მორწმუნეებს ექნებათ დიდებით გამოსყიდული ფიზიკური სხეულები – “ნუთუ არ იცით, რომ თქვენი სხეული ტაძარია თქვენში დამკვიდრებული სული წმიდისა, რომელიც გაქვთ ღვთისაგან, და რომ არ ეკუთვნით თქვენსავე თავს? რადგანაც სასყიდლითა ხართ ნაყიდნი. მაშ, ადიდეთ ღმერთი თქვენი სხეულით და თქვენი სულით, რომელნიც არიან ღვთისა” (I კორ. 6, 19-20).
ამის საპირისპიროდ, ტრანსგენდერი რევიზიონისტები იცავენ წარმართულ შეხედულებას, რომ სხეული არის კონტეინერი, რომელშიც სული თავსდება. ისინი აბსოლუტურად არასწორად ასკვნიან, რომ ან ღმერთმა შეცდომით ჩააყენა საპირისპირო სქესის სული არასწორ სხეულში, ან რომ სხეული არ არის რეალური პიროვნება – რომ მხოლოდ სული არის ნამდვილი. როგორც ქრისტიანებს, ჩვენ გვჯერა, რომ ღმერთს შეუძლია განკურნოს ეს აცდენილი, გნოსტიკური შეხედულებები და მოიტანოს აღდგენა და მთლიანობა – სადაც სხეული, სული და სამშვინველი ერთიანობაშია.
ღმერთი მოგვიწოდებს, გამოვაცხადოთ ადამიანში გამოვლენილი მისი “დიზაინის” ჭეშმარიტება და სილამაზე და სექსუალური დარღვევის გამოსყიდვა ჩვენს ცხოვრებასა თუ კულტურაში იესო ქრისტეს მეშვეობით მოვახდინოთ.
ღმერთი არ არის მხოლოდ ჩვენი აზრების, სურვილების, რწმენისა და გრძნობებისა თუ შინაგანი სამყაროს აღქმა. წმ. წერილი გვამცნობს: 1კორ. 6:20: “რადგანაც სასყიდლითა ხართ ნაყიდნი. მაშ, ადიდეთ ღმერთი თქვენი სხეულით და თქვენი სულით, რომელნიც არიან ღვთისა.” ჩვენი ხელები და ფეხები, თვალები და ყურები, ჩვენი სასქესო ორგანოები არიან ღმერთის პატივისცემის ან მისი შეურაცხყოფის წარმომადგენლები. ადამიანი არ ჰგავს თოჯინას, რომლის პირი და კიდურები მოძრაობს გარეგანი ბიძგის მიერ, რომელიც განცალკევებულია თოჯინისგან. არც ადამიანი ჰგავს მანქანას, რომლის გარე ფუნქციებს აკონტროლებს შიდა პროცესორი, რომელიც შეიძლება გამოიყვანოთ ამ მანქანიდან და მოათავსოთ სხვა მანქანაში. ამდენად, ჩვენი სხეულები არ არის შემთხვევითი, თუ ვინ ვართ. ჩვენი სხეულები მნიშვნელოვანია ღმერთისთვის და შესაბამისად ისინი მნიშვნელოვანია ჩვენთვის.
საბოლოო ჯამში, სხეულსა და გენდერულ განცდას შორის კავშირის გაწყვეტის განცდა არის დაცემის შედეგი და მისი გავლენა ჩვენს გულებზე, გონებასა და სხეულზე. ზოგიერთ შემთხვევაში, განცდა ძირითადად გამოწვეულია გენეტიკასთან ან ჰორმონებთან დაკავშირებული ბიოლოგიური პრობლემის გამო. ბიბლიური პერსპექტივიდან, ადამიანს, რომელსაც აქვს მძიმე ჰორმონალური დისბალანსი ან ქრომოსომული პათოლოგია, აქვს ფიზიკური ჯანმრთელობის პრობლემა და არა იდენტურობის პრობლემა. გენდერული დისფორიით დაავადებული ადამიანის ღვთიური დახმარება მოიცავს ბიბლიურ კონსულტაციას და პოტენციურად სამედიცინო მკურნალობას, რომლებიც აღადგენს ნორმატიულ ჰორმონალურ ბალანსს.
ჩვენ უნდა ვისწავლოთ ვიყოთ კმაყოფილი ღმერთით ამ უკმაყოფილო სამყაროში, რადგან ჩვენ განვსაზღვრავთ ჩვენს ვინაობას მხოლოდ წმინდა წერილისა და საეკლესიო სწავლების ფონზე – “ერიდე ხორციელ ზრახვებს, რადგან იგი სხეულსაც ხრწნის და სულსაც აბინძურებს, ადამიანი კი ამ ორის ერთიანობაა”. – წმ. ნილოს სინელი
* * *
რაც არ უნდა უცნაურად მოგეჩვენოთ, ტრანსგენდერიზმი, წმინდა წერილის გადმოსახედიდან, დაკავშირებულია შურის ცოდვასთან. კონკრეტულად, ტრანსგენდერიზმი არის ძირეულად სხვისი სექსუალური ანატომიის ცოდვილი, ქვეცნობიერი შური. იგ. 27:4: “მრისხანება სისასტიკეა და სიცოფე წამლეკავია. შურს ვინ აღუდგება წინ?” შური, ბიბლიურად რომ ვთქვათ, არის აკვიატება, მამოძრავებელი ვნება, რომელიც დაუოკებლად უბიძგებს ადამიანს სხვისი საკუთრების, ქონების, მიღწევების ან სექსუალური ანატომიის სურვილისკენ. ამ მუხლების შესახებ მეთიუ ჰენრი ამბობს: “ისინი, ვინც არ ფლობენ თავის ვნებებს, იძირებიან ტვირთის ქვეშ“. იგავთა წიგნი პირდაპირ ამბობს: “შური ალპობს ძვლებს”. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, თუ შურის ცოდვას არ გავუმკლავდებით მის ინფანტილურ სტადიაზე, ის შიგნიდან შეგვჭამს.
“ტრანსგენდერული იდენტობა” დასცინის როგორც ღვთის სიტყვას, ასევე იესო ქრისტეს, ჩვენს მხსნელს. რომაელთა წიგნში პავლე შურის ცოდვას ასახელებს, როგორც ღმერთის კერპთაყვანისმცემლობაში გაცვლის ერთ-ერთ შედეგს – რომ. 1:28-29: “და რაკი არ ეცადნენ გონებით შეენარჩუნებინათ ღმერთი, ამიტომაც უჯერო საქმეთათვის მისცა ღმერთმა ისინი გაუკუღმართებულ გონებას. ასე რომ, აღვსილნი არიან ყოველგვარი უსამართლობით, ბოროტებით, ანგარებით, სიავით, სავსენი შურით, მკვლელობით, შუღლით, ვერაგობით, უზნეობით, მაბეზღარობით.” იმის გამო, რომ ჩვენი გული მატყუარაა, ზოგიერთმა ადამიანმა, რომლებიც აცხადებენ ტრანსგენდერულ იდენტობაზე პრეტენზიას, შეიძლება არ აღიარონ თავიანთი შური. ამიტომ მათ ამისათვის სჭირდებათ დახმარება, რომ დაინახონ მათი გრძნობების შურიანი ფესვი.
ამგვარ შურს კი უნდა დავუპირისპიროთ მადლიერების, ანუ “კმაყოფილების” სათნოება.
იერემია ბაროუზის “ქრისტიანული კმაყოფილების იშვიათი სამკაული” გვეხმარება გავიგოთ, თუ რამდენად ეწინააღმდეგება კმაყოფილება შურს.
ბაროუზი განსაზღვრავს: 1)”კმაყოფილებას”, როგორც “სულის შინაგანი, მშვიდი, მადლიანი ჩარჩოს რაობას, რომელიც თავისუფლად ემორჩილება განგებას და სიამოვნებს ღმერთის განკარგულებაში ნებისმიერი პირობები”. ბაროუზი განმარტავს, რომ ეს მოითხოვს “გულის მუშაობას სულში”, “გულის დამშვიდებას”, დამორჩილებას, რაც არის “სულის მიმართვა ღვთის ქვეშ”.
2) კმაყოფილება ნიშნავს იმის თქმას და რწმენას, რომ ღმერთი არის კარგი, სამართლიანი და ყველაფერში ბრძენი. ბაროუზი ქრისტიანებს ასწავლის, რომ იყვნენ კმაყოფილნი და ამავე დროს გონივრულად მიუდგნენ ტანჯვას. ის ამბობს: “მადლი გვასწავლის”, რომ “კმაყოფილება – ეს არის სიხარულისა და მწუხარების შერევა” და ამით მადლიერება.
3) ქრისტიანმა უნდა ისწავლოს როგორ იყოს კმაყოფილი ღმერთით მაშინაც კი, როცა სამყაროში ყოფითი ცხივრებით უკმაყოფილოა. ქრისტიანებისთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია უარყონ ყველაფერი, რაც უბრალო გარეგნულ მშვიდობას იძლევა, რაც არ მიაღწევს რეალურ მშვიდობას ღმერთთან. როგორ ეხება ეს ტრანსგენდერიზმს? ჩვენ არ უნდა ვილოცოთ უკანონო მდგომარეობის ნორმალიზებისთვის. არაკანონიერია ღვთის ზნეობრივი კანონის ყოველგვარი გამოყენების უარყოფა. ღვთის კანონის პირველი შეჯამება გვხვდება დაბადების 1:27–28- ის შექმნის განკარგულებაში . როგორც ჯოელ ბიკი შეგვახსენებს, “კანონი არის ღვთის გამოცხადებული ნება ანგელოზების – ზეცაში და ადამიანების სიცოცხლეზე – დედამიწაზე”.
4) ღმერთს ვთხოვოთ, მოგვცეს ის, რასაც საღვთო დეტერმინირება კრძალავს, ცოდვაა. თუ მივიღებთ იმას, რასაც ვთხოვდით, შეგვიძლია დარწმუნებული ვიყოთ, რომ ახლა სატანის ხელიდან ვჭამთ და არა ღვთისაგან. ადამიანმა, რომელიც თვლის, რომ ტრანსგენდერია, უნდა ისწავლოს იგივე გაკვეთილი, რაც ჩვენ დანარჩენებმა: იყოს ღმერთით კმაყოფილი და სამყაროში უკმაყოფილო.
მაშინაც კი, როდესაც ჰორმონალური ან ქრომოსომული დისბალანსი იწვევს გენდერულ დაბნეულობას, იმედი სახარებაშია. ჩვენ ვცხოვრობთ დაცემულ სამყაროში და ჩვენი სხეულები კვნესის ცოდვის ქვეშ. საბოლოო ჯამში, ჩვენ ყველანი ველოდებით განახლებული სხეულების სიამოვნებას ახალ ცასა და ახალ დედამიწაზე. ნამდვილი იმედი მხოლოდ სახარებაშია. 1ტიმ. 6:6: “ღვთისმოსაობა და თვითმკმარობა მართლაც რომ დიდი შენაძენია.”
ფაქტია, რომ ტრანსგენდერიზმი უკუაგდებს ქრისტეს გამოსყიდვისა და სულის ნუგეშის ძალას. ის ხელახლა წერს სახარებას, ახვევს ეკლესიას სულელურ დებატებში და აბნევს ჩვენს ახალგაზრდებს. ჩვენ უნდა ვისწავლოთ ვიყოთ კმაყოფილი ღმერთით და უკმაყოფილო სამყაროში, რადგან ჩვენ განვსაზღვრავთ ჩვენს ვინაობას მხოლოდ წმინდა წერილის ფონზე – ფს. 35:8: “რადგან ძვირფასია შენი წყალობა, ღმერთო და ადამის ძენი შენს ფრთათა ქვეშ აფარებენ თავს.”
* * *
მატერიალიზმი თვლის, რომ ადამიანები მხოლოდ ფიზიკური არსებები არიან. თითქოს ჩვენ არ შევიცავთ დამატებით არაფიზიკურ ან არამატერიალურ ნივთიერებებს. შესაბამისად, მატერიალისტები ამტკიცებენ, რომ არაფერია საჭირო ცნობიერი ფსიქიკური თვისებებისთვის, როგორიცაა რწმენა, სურვილები, ზრახვები და გრძნობები, გარდა ბიოფიზიკური და ნერვული მდგომარეობებისა და პროცესების წარმოშობისა ინდივიდის ტვინში და სხეულში. ყველაზე დიდსულოვანმა მატერიალისტმა შეიძლება დაუშვას გონებრივი არსება, რომელიც წარმოადგენს შინაგან მეს, მაგრამ ის დაინახავს რომ ეს “შინაგანი” შედგება მხოლოდ სხეულისა და მისი შემადგენელი ნაწილებისგან და არა სრულიად ახალი, განსხვავებული, არამატერიალური სუბსტანციისგან.
1960-იანი წლების სექსუალური რევოლუციის გარიჟრაჟიდან მოყოლებული, გვითხრეს, რომ ზნეობრივი წესები და შეზღუდვები შეიქმნა იმისათვის, რომ არ ვიყოთ ბედნიერი და კმაყოფილი. ბევრჯერ გვეუბნებიან კიდეც, რომ ჩვენი სექსუალური გრძნობების არ გამოხატვავითომ საშიშია და ფსიქოლოგიურ ზიანს გვაყენებს.
ტრანსგენდერული იდეოლოგიის სრული აყვავება სულიერი აჯანყების ნაწილია, რომელიც უარყოფს ყოველგვარ გარე და შემზღუდველ ავტორიტეტს. თუ ღმერთი ვერ მეუბნება ვინ ვარ და ბიბლია ვერ მეუბნება ვინ ვარ, და ცივილიზაციური ტრადიცია ვერ მეტყვის ვინ ვარ, და ჩემი ოჯახი ვერ მეტყვის ვინ ვარ, და ჩემი საზოგადოების ნორმები ვერ მეტყვის ვინ ვარ ვარ, მაშინ მხოლოდ მოკლე ნაბიჯია დავასკვნათ, რომ საკუთარ სხეულსაც კი არ შეუძლია მითხრას ვინ ვარ.
ჯონ კლეინიგი ამბობს თავის შესანიშნავ წიგნში – Wonderfully Made , “ადამიანის მთელი სიცოცხლე დედამიწაზე იზიარებს ერთსა და იმავე პასუხისმგებლობით მდგომარეობას: ეს არის სიცოცხლე სხეულში”.
ჩვენი დროის ერთ-ერთი ირონია არის ის, რომ ტრანსგენდერიზმის მიღმა, ადამიანების უმეტესობა მტკიცედ დგას, რომ სხეულის ობიექტური რეალობა არ უნდა ჩაანაცვლოს იმით, რასაც ვფიქრობთ და ვგრძნობთ. თუ ვინმეს თეთრი კანი აქვს, ის არ უნდა იყოს შავი. თუ ვინმე წარმოშობით ევროპელია, არ უნდა იყოს აზიელი. თუ ჯანმრთელი თინეიჯერი გოგონა ფიქრობს, რომ მკვეთრად ჭარბწონიანია, მშობლები ეტყვიან, რომ მისი სხეულის უარყოფითი შეფასება არასწორია. თუ ადამიანი დღეში ერთ კოლოფ სიგარეტს ეწევა, ექიმი გააფრთხილებს მას ობიექტური ზიანის შესახებ, რომელიც აყენებს მის სხეულს, ფიქრობს თუ არა, რომ საფრთხე ემუქრება. მამაკაცებსა და ქალებს ეუბნებიან, რომ გაიარონ ადრეული სკრინინგები, რათა გამოვავლინოთ ძუძუს კიბო, პროსტატის კიბო, მსხვილი ნაწლავის კიბო ან სხვა დაავადებები, რადგან ვიცით, რომ თუ სხეული გვეუბნება რაღაცას, თუნდაც ის, რისი მოსმენაც არ გვინდა, უნდა მოვისმინოთ.
ტრანსგენდერიზმის ერთ-ერთი მიზეზი ჩვენს დროში არის ის, რომ ჩვენ არ გვინდა ვიფიქროთ, რომ ჩვენი სხეული აწესებს საზღვრებს და შეზღუდვებს. ჩვენ გვსურს ვიფიქროთ, რომ ჩვენ თავისუფალი ვართ გავხდეთ ვინც და რაც გვინდა. მაგრამ ასეთი “თავისუფლება” ჩვენთვის არც კარგია და არც, საბოლოო ჯამში, შესაძლებელია. როგორც ხორცშესხმული არსებები, ფიზიკურად ვერ ვიქნებით ერთდროულად ორ ადგილას, ვერ ვიცხოვრებთ საკვებისა და წყლის გარეშე, ვერ ვიცხოვრებთ ძილის გარეშე, ვერ განვიცდით მიწიერი ცხოვრების სიხარულს და მწუხარებას, იმედებსა და ოცნებებს სხეულისგან განცალკევებით.
ბიბლია ამბობს, რომ ღმერთმა შექმნა კაცობრიობა, როგორც სექსუალურად ორობითი. სექსუალური დიფერენციაცია ღმერთის იდეა იყო. ღმერთს არ შეუქმნია კაცთა რასა, ან მდედრთა რასა, ან რასა 65 განსხვავებული სექსუალური სახეობით. განზრახვით ღმერთმა აირჩია გამოეჩინა თავისი ხატება მამაკაცისა და ქალის შექმნით – არც ერთმანეთისგან დამოუკიდებელი და არც მეორის იდენტური (1 კორ. 11:8–12). როდესაც ღმერთმა გამოაცხადა, რომ არ იყო კარგი კაცისთვის მარტო ყოფნა (დაბ. 2:18), მან გამოაჩინა ქალი მის გვერდით, რადგან მხოლოდ ქალი იქნებოდა, როგორც სექსუალური შემავსებელი, რომელსაც შეუძლია შექმნას ახალი სიცოცხლე მამაკაცთან ერთხორციული კავშირის მეშვეობით (დაბ. 2:24).
ტრანსგენდერიზმი იტანჯება ტელეოლოგიის სრული ზიზღით. თეოლოგიასა და ფილოსოფიაში ტელეოლოგია დაკავშირებულია შემოქმედებასთან და მიზანთან მატერიალურ სამყაროში. ეს მოიცავს ჩვენს სხეულს. მამრობითი და მდედრობითი სქესის სხეულები შექმნილია ერთმანეთისთვის ორმხრივად, ავსებენ ერთმანეთს ისინი ცალსახად ჯდებიან ორგანული ბიოლოგიური ფუნქციის შესასრულებლად და მიზანმიმართულად ორიენტირებულნი არიან რეპროდუქციაზე.
ტრანსგენდერულ იდეოლოგიაში არ არსებობს “ბოლოები”, რისთვისაც შეიქმნა სხეული, გარდა თვითრეალიზაციისა და თვითგამოხატვის წრიული ბოლოებისა. ტრანსგენდერიზმი ამტკიცებს, რომ ადამიანი მართებულად ატარებს ჰორმონალურ და ქირურგიულ პროცედურებს – რაც ხშირად იწვევს შეუქცევად დასახიჩრებას და სასქესო ორგანოების ტკივილს და მუდმივ მკურნალობას – სხეულის იდენტობის გრძნობასთან შესაბამისობაში მოყვანის მცდელობისას. მაგრამ ეს პროცედურები არის ტრაგიკული მაგალითები სხვადასხვა მიზნების უგულებელყოფისა, რისთვისაც შეიქმნა ჩვენი სხეული. კაცი არის ადამიანი, რომელსაც აქვს თანდაყოლილი გამრავლების პოტენციალი თესლის შესანახად, რომელიც შეიძლება გახდეს ახალი სიცოცხლე. ქალი არის ადამიანი, რომელსაც აქვს თანდაყოლილი გამრავლების პოტენციალი ახალი ცხოვრების მიღებისა და ინკუბაციისთვის. მამაკაცი და ქალი, შესაბამისად, მიუთითებენ ადამიანის სხეულის სქესობრივი გამრავლების განსხვავებულ გზებზე. იმის გამო, რომ ჩვენი სხეულები შეიქმნა ღვთისგან ბოძებული მიზნებითა და დიზაინით, ჩვენ არ ვართ თავისუფალნი გავანადგუროთ ან გადავაკეთოთ ჩვენი სხეული ჩვენივე სურვილების შესაბამისად.
ბიბლია არ გვასწავლის მხოლოდ სექსუალური ორობითობის რეალობას, ბიბლიას ასევე სჯერა ბიოლოგიური სქესის და გენდერული იდენტობის ორგანული ერთიანობის. ამიტომაა, რომ მამრი და მდედრი არის (ცალსახად) წყვილის ტიპი, რომელსაც შეუძლია გამრავლება (დაბ. 1:28; 2:20). ამიტომაა, რომ ჰომოსექსუალიზმი – მამაკაცის წოლა მამაკაცთან, ისევე როგორც ქალთან (ან პირიქით) – არასწორია (ლევ. 18:22). სწორედ ამიტომ, პავლე მოციქულს შეუძლია ისაუბროს ჰომოსექსუალურ პარტნიორობაზე, როგორც მამაკაც-ქალის სქესობრივი კავშირის ბუნებრივი ურთიერთობებიდან ან ბუნებრივი ფუნქციიდან გადახვევაზე (რომ. 1:26-27). სწორედ ამიტომ არის ეკლესიის შიგნით განსხვავებული პასუხისმგებლობა, რომელიც ეფუძნება ბიოლოგიურ სქესს (ეფეს. 5:22-33; 1 ტიმ. 2:11-14).
დღეს, დიდ სიყვარულად მიაჩნიათ, როცა ადამიანი ცოდვაშია და ამ დროს არა მის მძიმე შედეგს – გარდაუვალ ჯოჯოხეთს (საკუთარ თავზე მოწევნულ თვითდასჯას!), არამედ ღვთის სიყვარულს შეახსენებენ. როგორ შეიძლება თუნდაც ამქვეყნიური სიყვარულის მქონე ვუწოდოთ მაშველ რაზმს, რომელიც მშვიდად დგას ზღვის პირას და აუღელვებლად უყურებს თუ როგორ იხრჩობა ადამიანი, რომელიც საკუთარი ნებით გადახტა თავის მოსაკლავად და ამბობს: ის თავისუფალი ადამიანია და ჩვენ უნდა მივცეთ მას თავის დახრჩობის საშუალება.
ამგვარად, ხშირად საყვედურობენ უბიწოებაზე ორიენტირებულ ადამიანებს – შენ რა “ზნეობრივი პოლიცია” ხარ?! ეს იგივეა, როცა ეკლესიის მსახური, თეოლოგი ან მორწმუნე პიროვნება ცოდვაში ჩაძირულ ადამიანს ეუბნებოდეს: ღმერთი სიყვარულიაო და მხოლოდ ჰუმანისტური რაკურსით მსჯელობდეს ადამიანის ყოფაზე.
ღმერთის სიყვარულის შეხსენება მხოლოდ მაშინ იქნება გამართლებული, როცა მისი პიროვნული სრულყოფისათვის ეტყვის, ნუ გეშინია, მობრუნდი ცოდვიდან, ღმერთი სიყვარულია და მიგიღებს, ცოდვა კი არაა დამღუპველი, არამედ სინანულის არქონა.
ადამიანი, რომელიც ცოდვიდან მობრუნებისკენ არ მოუწოდებს სხვას და ისე ახსენებს ღვთის სიყვარულს, ჰგავს ისეთ კაცს, რომელსაც სხვისი გადარჩენა არც კი აინტერესებს, არამედ საკუთარ იმიჯზე ზრუნავს, რომ მოსიყვარულედ და “პროგრესულად” მიიჩნიონ, მაშინ როცა სიყვარულის ქურქში გახვეული მგელია და “მიმტევებლობის” სახელით ღუპავს ადამიანთა სულებს. სამართლიანობა მოითხოვს პირუთვნელობას!
ამრიგად, ნუ დაუჯერებთ ქრისტიანობის სახელით მოსაუბრე ლიბერალ ფსევდოაპოლოგეტებს, ცოდვის პროპაგანდისტებსა და გაბოროტებულ ცინიკოსებს, რომლებიც ყალბი სიყვარულის ეგიდით ყოველგვარ ავადმყოფობას სამარცხვინოდ იცავენ და სულიერ დაღუპვას – ნორმად წარმოაჩენენ!
გიორგი ტიგინაშვილი
