„გაზპრომით“ დაწერილი საქართველოს უახლესი ისტორია

„გაზპრომით“ დაწერილი საქართველოს უახლესი ისტორია

 

სოლომონ პავლიაშვილი საგარეჯოს მაჟორიტარობისთვის იბრძოლებს

 

„მთელი მსოფლიოს ეკონომიკა დივერსიფკაცაზეა აგებული და შესაბამისად, „გაზპრომთან“ ურთიერთობით ჩვენს პოლიტიკურ დამოუკიდებლობას საფრთხე არ ექმურება! გარდა ამისა, გაზი შეგვიძლია, ირანიდანაც მივიღოთ! საერთოდ, ყველა მსხვილი კომპანიის უკან სახელმწიფო ინტერესი დგას და ამაზე აქცენტის გაკეთება ჩვენთვის ძალიან ცუდია,“ – აცხადებს „თაიმერთან“ საუბრის დროს ეკონომიკის მეცნიერებათა დოქტორი, „თბილისის სასწავლო უნივერისტეტის“ რექტორი, ეკონომიკის ექსპერტი სოლომონ პავლიაშვილი, რომელიც „თაიმერს“ ექსკლუზიურად იმასაც ეუბნება, რომ ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნებზე საგარეჯოს მაჟორიტარი დეპუტატობის კანდიდატი იქნება. სხვათა შორის, პავლიაშილი საქართველოს ისტორიაში ყველაზე მაღალი პროცენტით გამარჯვებული მჟორიტარია – 1999 წლის საპარლამენტო არჩევნებში, ხმა საგარეჯოს ამომრჩეველთა 74 პროცენტმა მისცა და 11 კონკურენტი საკუთარ უბნებზე დაამარცხა. პარლამენტში ორწლიანი მოღვაწეობის შემდეგ კი, სოლომონ პავლიაშვილი ქონების მართვის მინისტრად დაინიშნა… რაც შეეხება „გაზპრომის“ გარშემო ატეხილ აჟიოტაჟს, გავლენიანი ეკონომისტი ამბობს, რომ ყველაფერი ეს პოლიტიკური სპეკულაციაა და მეტი არაფერი. ამასთან, პავლიაშვილი პარალელს 2000-იან წლებთან ავლებს და ამბობს, რომ ხელისუფლება თავის მართლების რეჟიმშია.

 

სოლომონ პავლიაშილი: კარგად მახსოვს, 2002 წელს, საქართველოს მაშინდელ პრეზიდენტს, ედუარდ შევარდნაძეს უმსხვილესი თურქული „ჩუქუროვა ჰოლდინგი“ შევახვედრე, რომელსაც დიდი გამოცდილება ჰქონდა და ქართულ მეტალურგიაში უნდა შემოსულიყო, მაგრამ ერთი ამბავი ატყდა, თურქებმა უნდ აგვიკლონო. ეს ამბავი იმ ხალხმა ატეხა, ვისაც მეტალურგიაში კერძო ინტერესები ჰქონდა… მერე, იტალიელები შემოიყვანეს და ყველაფერი ჯართის ფასად მიჰყიდეს. რადგან ორიენტაცია ევროპოსკენ გვაქვს, „გაზპრომის“ თემით ვიღაცები პოლიტიკური ქულების ჩაწერას ცდილობენ, თორემ განსაკუთრებული არაფერი ხდება. სხვათა შორის, რუსეთში ყველაზე მსხვილი კომპანიის მფლობელები ევროპელები და ამერიკელები არიან. პირველ ეტაპზე, როცა სანქციები დაუწესეს, რუსეთიდან ევროპულ-ამერიკული კაპიტალის გადინება დაიწყო, მაგრამ მერე გაჩერდა, რადგან 21-ე საუკუნე, რაც უდა გაგიკვირდეთ, ე.წ. ბრიკის ქვეყნების – რუსეთის, ბრზილიის, ინდოეთისა და ჩინეთისაა. ეს ქვეყნები ფიქრობენ, ჩვენ ამოუწურავი რესურსი გვაქვსო და იგივე ნავთობის ფასის დაცემა უარყოფითად მხოლოდ რუსეთზე კი არა, აშშ-ზეც იმოქმედებს…

„გაზპრომზე“ ხშირად ის ხალხი ლაპარაკობს, ვისაც ამ თემასთან ნაკლები შეხება აქვს და ინფორმირებული არაა. საერთოდ, კარგი იქნება, პოლიტიკოსებმა ინფორმაცია მიიღონ, თორემ ხშირად ზოგიერთი პარლამენტარის გამოსვლა სადღეგრძელოს ემსგავსება – ტრაფარეტული, რეალობას მოკლებული, საზოგადოების გარკვეულ ნაწილზე გათვლილი და პოპულისტურია. ყველაზე ცუდი კი ისაა, რომ ამ თამაშში ხელისუფლებაც ჩაება, უფრო სწორად, ჩაითრიეს.

– ჩაბმა, მით უმეტეს, ჩათრევა რა შუაშია, როცა „გაზპრომთან“ მოლაპარაკებები ხელისუფლებამ დაიწყო?

– ეს სხვა თემაა, მაგრამ ჯერ ტენდენციაზე ვლაპარაკობ. სხვათა შორის, შევარდნაძის ხელისუფლებასაც სწორედ ის სჭირდა, რაც დღეს ხდება.

– რას გულისმხობთ?

– რას და, – ხელისუფლება თავის მართლების რეჟიმშია, ანუ ცდილობს, რომ მედიის წინაშე კარგად გამოვიდეს და ოპონენტებმა ძალიან არ ლანძღონ. ამიტომ, ხელისუფლება დღესაც, როგორც მაშინ, ქვეყნისთვის საჭირო გადაწყვეტლებებს ვერ იღებს. არადა, ზოგიერთი გადაწყვეტილება, გარკვეულ ეტაპზე, შეიძლება, არაპოპულარული იყოს, მაგრამ გრძელვადიან პერსპექტივაში, კარგი შედეგი მოიტანოს. მაშინ კი, როცა ხელისუფლება სუსტია, არათუ გადაწყვეტილებას ვერ იღებს, არამედ, პრეზიდენტთან, პარლამენტსა თუ ჟურნალისტებთან თავის მართლება უწევს.

– ბატონო სოლომონ, შეგიძლიათ, დაასაბუთოთ, ქვეყანას „გაზპრომთან“ ურთიერთობა რატომ სჭირდება?

– აგიხსნით: საქართველო, წელიწადში, 2, 5 მილიარდ კუბურ გაზს მოიხმარს, დღიური მოხმარება კი, თუ არ ვცდები, 11 მილიონია. ეს ძირითადად აზერბაიჯანული გაზია, 10 პროცენტი კი, ტრანზიტის სანაცვლოდაა მიღებული. დღეს, დივერსიფკაციის გარდა, საუაბრი სწორედ ამაზეა, ანუ ამ 10 პროცენტის სანაცვლოდ, ფულადი კომპენსაცია რომ მივიღოთ. ეს სწორი ფორმაა.

– ფულადი კომპენსაცია „გაზრომისგან“ უნდა მივიღოთ?

– დიახ.

– „გაზპრომთან“ წარმოებული მოლაპარაკებები, როგორც ოპოზიცია, მათ შორის, „ნაცმოძრაობა“ აცხადებს, გასაიდუმლოებულია და ეს დეტალი თქვენ საიდან იცით, ბატონო სოლომონ?

– ამის შესახებ ხელისუფლებამ ხმამაღლა განაცხადა. ყოველ შემთხვევაში, რუსულ მედიაში ამაზე მიდის ლაპარაკი და თუკი ეს მართალია, მაშინ სწორად მიმაჩნია, რომ გატარებული რუსული გაზის სანაცვლოდ ფულადი ანაზღაურება მივიღოთ. საერთოდ, მსოფლიოში არსადაა, რომ ტრანზიტის სანაცვლოდ, რაღაცას ნატურით იღებდე – ეს ურთიერთობის ძალიან ძველმოდური ფორმაა.

„გაზპრომს“ ერთ თემასაც „მივაბამ“: მაგალითად, ელექტროენერგიის გადასახადი გაიზარდა, მაგრამ ხელისუფლება კომპენსაციას ხალხს კი არა, იმ კომპანიებს აძლევს, რომლებიც დისტრბუციას ანხორციელებენ. ამ მხრივ ერთ-ერთი ყველაზე კარგი და დახვეწილი მოდელი ირლანდიას აქვს, რომელიც ე.წ. ზამთრისა თუ ინფლაციურ პროცესებთან დაკავშირებულ დახმარებას ითვალსიწინებს.

მოკლედ, ბოლო დროს საქართველოში გაზის მოხმარება 35 პროცენტითაა გაზრდილი.

– გაზის მოხმარება ყოველ ზამთარს იზრდება?

– არა, გაზის მოხმარება ბოლო წლებში გაიზარდა. სხვათა შორის, 2015 წელს, 2014 წელთან შედარებით, დღგ-ს მოცულობაც გაიზარდა. მეტსაც გეტყვით, ათ წელიწადში, კერძო სამართლის იურიდიულ პირთა რეგისტრაცია 10-12 პროცენტითაა მომატებული, რაც საკმაოდ მაღალი მაჩვენებელია, ანუ ეკონომიკური აქტიურობა შეინიშნება.

გარდა ამისა, ლაპარაკია გაზის გენერაციაში გამოყენებაზეც. ალბათ, ხელისუფლება ამ კუთხითაც ფიქრობს… ყოველ შემთხვევაში, „გაზპრომის“ გენერალურ დირექტორის, მილერისა და კახა კალაძის შეხვედრაზე ლაპარაკი, შეიძლება, ამასაც შეეხო. საერთოდ, „გაზპრომი“ მსოფლიოს ერთ-ერთ უძლიერესი კომპანიაა, რომლის წლიური მოგებაც 120-130 მილიარდი დოლარია.

– სხვათა შორის, „გზპრომის“ ერთპროცენტიანი მეწილე საქართველოს ყოფილი პრემიერი ბიძინა ივანიშვილია…

– ამას რა მნიშვნელობა აქვს? ფაქტი ისაა, რომ „გაზპრომთან“ ანგელა მერკელი და ევროპის ყველა ლიდერი ლაპარაკობს. საქართველოს ხელისუფლებას მილერთან მოლაპარაკებები 2002 წელსაც ჰქონდა.

– რა თემაზე?

– „გაზპრომს“ „თბილგაზთან“ ერთობლივი კომპანიის შექმნა სურდა. მოსკოვში მე, ენერგეტიკის მაშინდელი მინისტრი და თბილისის ვიცე-პრემიერი ჩავედით. მილერთან ხუთწუთიანი შეხვედრა გვქონდა, დანარჩენი მოლაპარაკებები კი, მის მოადგილე მაკაროვთან გავმართეთ, მაგრამ როგორც ქონების მართვის მინისტრს, ერთობლივი კომპანიის ფორმა არ მომეწონა და შემოთავაზებაზე არ დავთანხმდით, ანუ ეს, საბოლოო ჯამში, ერთობლივი კომპანია კი არ გამოდიოდა, არამედ, „გაზპრომი“ ისეთ მექანიზმებს დებდა, რომ მას უფრო მეტი გავლენა ექნებოდა. ისე, ცალკე საუბრის თემაა, თუ როგორ ჩაიგდო ხელში „იტერამ“ რაიონული გაზგამანაწილებელი კომპანიები.

– როგორ?

– როგორ და, – გაკოტრების რეჟიმით: რაიონულ კომპანიებს, ე.წ. ტენქიკური დანაკარგის საფუძველზე, ვალს შეგნებულად უგროვებდა და, საბოლოო ჯამში, „იტერამ“, რომელიც, ასევე, რუსული კომპანიაა, გაზის მთელი სახელმწიფო დისტრიბუციის, როგორც იტყვიან, ბატონ-პატრონი გახდა.

– „იტერა“ საქართველოში „ნაციონალების“ დროს შემოვიდა?

– არა, ეს პროცესი შევარდნაძის დროს დაიწყო. „ნაციონალებს“ კი, 2005 წელს, მილსადენის „გაზპრომისთვის“ მიყიდვა უნდოდათ, რაც შევარდნაძის ხელისუფლებას აზრადაც არ მოსვლია.

– რუსეთისგან ოკუპირებული საქართველოსთვის, მილსადენის „გაზპრომისთვის“ მიყიდვა უფრო კატასტრფა იქნებოდა თუ ის პერიპეტიები უფრო ცუდის მომტანია, რაც ახლა ხდება?

– შედარებაც არ შეიძლება! ამჯერად ლაპარაკი გაზის მოწოდებაზე, ანუ ეკონომიკურ ურთიერთობაზეა და რომელ ინტერვენციაზე საუბრობენ? რას ნიშნავს, „გაზპრომი“ სახელმწიფო კომპანიააო? რა, თქვენ გგონიათ, რომ იმ ყაზახური კომპანიის უკან, რომელიც „თბილგაზს“ ფლობს, რუსული ინტერესი არ დგას? – ბოლოს და ბოლოს, ყაზახეთი და რუსეთი ერთი საბაჟო

სივრცისა და სავაჭრო ზონის წევრები არიან. შეიძლება, „ყაზტრანსგაზის“ უკან მთლიანად რუსული კაპიტალი დგას. ბოლოს და ბოლოს, „თელასი“ რუსული „რაო ესისაა“. ამიტომ, მე, როგორც ეკონომისტი, „გაზპრომთან“ მოლაპარაკებებში საგანგაშოს ვერაფერს ვხედავ, მაგრამ ხელისუფლებამ ყველაფერი კარგად უნდა ახსნას. ენერგეტიკს მინისტრს ეკითხებიან, მოლაპარაკებებზე შენ რატომ დადიხარო. აბა, ვინ უნდა იაროს – რომელიმე რაიონის გამგებელმა? იცით, მილერი რა დონის კაცია? – ტრამპის.

ერთი სიტყვით, იმაში, თუ რუსეთიდან გარკვეული მოცულობის გაზს მივიღებთ, განსაკუთრებული არაფერი იქნება. საერთოდ, ალტერნატივები, დღეს თუ ხვალ, აუცილებლად უნდა მოვძებნოთ.

– თუ საგანგაშო არაფერი ხდება, აბა, საქართველოს ხელისუფლებისა და „გაზპრომის“ მოლაპარაკებებს „სოკარი“ რატომ აპროტეტსებს?

– არ აპროტესტებს. „სოკარმა“ განაცხადა, გაზის იმ რაოდენობის მიწოდებას, რომელიც საქართველოს სჭირდება, ამ ეტაპზე უზრუნველყოფ, მაგრამ მომავალში რა იქნება, არ ვიციო. სხვათა შორის, ჩვენ ისეთი პროექტები გვაქვს, რომელთაც გაზი სჭირდებათ და ამდენის მოწოდება აზერბაიჯანმა შეიძლება, ვერ შეძლოს. ხელისფლება იმაზე მეტს ხედავს, ვიდრე – ჩვენ, რიგითი ადამიანები.

– კი ბატონო, მაგრამ ჩინოვნიკებმა ხომ უნდა აგვიხსნან, რეალურად, რა ხდება?

– დიახ, პრობლემაც სწორედ ესააა. რასაც გეტყვით, პირდაპირ ასე დაწერეთ; რას ამბობთ, თუ საქართველოს გაზი არ მოაწოდა, „გაზპრომი“ წამგებიანი გახდება?!

– წამგებიანი არ გახდება, მაგრამ კრემლი „გაზპრომს“ ჩვენს წინააღმდეგ პოლიტიკურ იარაღად გამოიყენებს!

– ჩემო კარგო, ასეთ ლაპარაკს თავი დაანებეთ! რუსეთი ისედაც პოლიტიკური ძალაა და რომელ „გაზპრომის“ პოლიტიკურ იარაღობაზე ლაპარაკობთ? საერთოდ, ეკონომიკური ინტერესი პოლიტიკური ბერკეტი იშვიათად ხდება.  „გაზპრომთან“ ხელშეკრულების გაფორმების შემდეგ, კრემლი გაზს შეგვიწყვეტს თუ რა?

– ბატონო სოლომონ, აღარ გახსოვთ, თუ არ ვცდები, 2006 წლის ზამთარში რა მოხდა – ლამის გავიყინეთ?

– მახსოვს, მაგრამ ჯერ კიდევ საკითხავია, ეს ავარია ვისგან, ან რისგან იყო გამოწვეული. არასოდეს მითქვამს და არც ახლა ვიტყვი, რუსეთი სანდო პარტნიორია-მეთქი, – შეიძლება, ისეთი ნაბიჯები გადადგას, რაც აზრად არავის მოუვა, მაგრამ აქ საუბარი დივერსიფიკაციაზეა. ევროპოსკენ სწორედ იმიტომ წავედით, რომ რუსეთმა სხვა ალტერნატივა არ დაგვიტოვა და ტერიტორებიც სწორედ რუსეთის წვლილით დავკარგეთ, თორემ რაც უნდა არაორგანიზებული ყოფილიყო, ქართული ჯარი, რა, გგონიათ, რომ მაგალითად, აფხაზ „ბოევიკებს“ ვერ გაუსწორდებოდა?!

– ჰოდა, საქმეც მაგაშია, რომ „გაზპრომთან“ ერთად ქვეყანაში, მინიმუმ, რუსული ფული შემოვა, რომელიც არავინ იცის, რას მოხმარდება!

– რუსული ფული ისედაც შემოდის – რუსეთში მცხოვრები საქართველოს მოქალაქეები, წელიწადში,  1 მილიარდ დოლარს რიცხავენ.

– ემიგრანტების გადმორიცხული ფული ერთია, რუსული სახელმწიფო ფული კი, – მეორე…

– ვინმემ იცის, „ენერგო პროს“ უკან, ამხელა დისტრიბუცია რომ გადავეცით, ვინ დგას?.. სხვათა შორის, ეს კარგი პროექტია, რომლის შეთავაზების ერთ-ერთი მონაწილეც ვარ, ანუ კარგია, რომ დისტრიბუციას ხუთ ჰესი მიება. მოკლედ, იმის თქმა, რომ „გაზპრომის“ შემოსვლას რუსული პოლიტიკური ძალები შემოჰყვებიან, ბელეტრისტიკაა და მეტი არაფერი!

– ერთი სიტყვით, მიიჩნევთ, რო „გაზპრომის“ თემა პოლიტკური პიარია და მეტი არაფერი?

– პირდაპირ გიპასუხებ: დიახ, ასეა! როგორც კი რუსეთთან ეკონომიკურ კავშირს ახსენებ, მაშინვე გეტყვიან, აი, შენ ევროპა არ გინდაო, მაგრამ 2006 წლიდან მოყოლებული, როცა რუსული ბაზარი ჩაიკეტა და ვღაცები გაიძახოდნენ, ალტერნატივას ვიშოვითო, ვამბობ, რომ ალტერნატვას ვერ ვიშოვი და ასეც მოხდა. არადა, მაშინდელმა პრემიერმა სად აღარ იარა…

– ღვინო სხვა რამეა, თან აზერბაიჯანმა გაზი რატომ აღარ უნდა მოგვაწოდოს?

– იმიტო, რომ ხვალ-ზეგ შეიძლება, მოხმარების მოცულობა გაიზარდოს და ალტერნატივის მოძებნა მაშინ უნდა დავიწყოთ?.. ყველაფერ ამაში ცუდი ისაა, რომ ხელისუფლება მოლაპარაკებას ფარულად აწარმოებს, თორემ სხვა მხრივ საგანაგაშოს ვერაფერს ვხედავ.

სხვათა შორის, ამ კონტექტსში უყურადღებოდ არ უნდა დაგვრჩეს ირანი, რომელიც ჩვენთვის ძალიან მნიშვნელოვანი პარტნიორი უნდა გახდეს. გარდა იმისა, რომ საქართველოს მეზობელია, ირანი მსოფლიო ინტეგრაციაში ერთვება, რაც კარგად უნდა გამოვიყენოთ. რამდენიმე ექსპერტი აცხადებს, ირანთან ურთიერთობა არარეალურიაო, მაგრამ მახსოვს, ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანზეც თავის დროზე რამხელა აჟიოტაჟი ატეხეს, ეს სატრანსპორტო დერეფანი არარეალური და ილუზიაო. 2002 წელს, უმაღლესი დონის მოლაპარაკებებზე ვიყავით, რომელსაც თურქეთის, საქართველოს და აზერბაიჯანის მაშინდელი პრეზიდენტები – ედუარდ შევარდნაძე და გეიდარ ალიევიც ესწრებოდნენ. მიუხედავად ამისა, მაინც არ სჯეროდათ, რომ ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანი რეალობად იქცეოდა. ირანთან დაკავშირებითაც სწორედ ასეთი დამოკიდებულებაა, არადა, ირანს აქვს ინტერესი, რომ ევროპაში გავიდეს და ამის საშუალებას მისცემენ.

– ირანი რუსეთის მეკავშირეა…

– მერე რა მოხდა? თუ გვინდა, რომ მსოფლიო ინტეგრაციაში ჩავერთოთ, მხოლოდ ირანი კი არა, რუსეთიც უნდა გამოვიყენოთ, ევროპაც და აშშ-ც. ტრასეკა-ს პროექტში 32 ქვეყანა იყო ჩართული. რა გგონიათ, ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის მეპატრონე მხოლოდ თურქეთია?

– აბა, ვინ არის?

– 12 კომპანია, მათ შორის, „შევროლი“, „სტატოილი“, „იბიარდი“. ოპერირებაში კი, „ბი-პი“-ს აქვს. ირანს რომ დავუბრუნდეთ, თავრიზიდან სომხეთის ქალაქ მეგრისამდე უკვე მოსულია გაზსადენი, ეს იმფრასტრუქტურა, პლუს, 1960 წელს აშენებული გაზსაცავი „გაზპრომის“, უფრო სწორად, „არმრუსზგაზპრომის“ საკუთრებაა. თუ გვინდა, რომ საქაფრთველოზე ირანული გაზი გავატაროთ, ამ, ანუ რუსული ინფრასტრუქტურის გამოყენება მაინც მოგვიწევს და ამას ევროპა გვაიძულებს. ირანს უნდა, ბათუმში, ან ანაკლიში გაზის გადასამუშავებელი ქარხანა აშენდეს და იქიდან გაზი მთელ ევროპას მიეწოდოს. სხვათა შორის, გაზის მოპოვებაშ ირანის წილი 9 პროცენტია…

– ბატონო სოლომონ, როგორც ეკონომისტი, აშშ-ს ჩვენს სტრატეგიულ ეკონომიკურ პარტნიორად მიიჩნევთ?

– აშშ ჩვენი მხოლოდ ეკონომიკური კი არა, სტრატეგიული პოლიტიკური პარტნიორიცაა.

– ჰოდა, თეთრი სახლი აცხადებს, რომ „გაზპრომის“ თემამ საქართველო-აშშ-ს ურთიერთობები, რბილად რომ ვთქვათ, შესაძლოა, გააფუჭოს…

– მთელი ევროპა რუსულ გაზს მოიხმარს. გარდა ამისა, თურქეთში რუსული გაზის 93 პროცენტია იმპორტირებული…

მოკლედ, „გაზპრომთან“ ურთიერთობა, თუ ხელისუფლება შეცდომებს არ დაუშვებს, საქართველოს ენერგოოკუპაცია არ იქნება! საერთოდ, ნებისმიერთან ეკონომიკურად მანამ უნდა იმეგობრო, ვიდრე ეს ეკონომიკური ურთიერთობები შენს პოლიტიკურ ინტერსებს არ დაანგრევს.

– იზიარებთ ოპოზიციის მოსაზრებას, რომ „გაზპრომთან“ მოლაპარაკებებში ცალკეული ჩინოვნიკების კერძო ინტერსებია?

– არ ვიცი. საერთოდ, „გაზპრომისთვის“ ზღვაში წვეთი ვართ და მის გამო „სოკარი“ გაზის მოწოდებას არ შეგვიწყვეტს. მართალია, ჯერ ამის რეალიზება არ მომხდარა, მაგრამ სატრანსპორტო დერეფანში ჩვენი წვლილი გვაქვს და საქმე ასე მარტივად არაა – ჩვენი გეოპოლიტიკური მდგომარეობა მხოლოდ სადღეგრძელო არ არის! ისე, თუ ასე ვლაპარაკობთ, ისიც გავიხსენოთ, რომ 2008 წელს, თურქეთმა საქართველოში ამერიკული გემები არ შემოუშვა და რაღაც კონვენციები მოიმიზეზა, არადა, თურქეთი ჩვენი პოლიტიკური და ეკონომიკური პარტნიორია… მაშინ ერდოღანმა ისიც განაცხადა, ახლა, ჩვენს რეგიონში სხვა სიტუაციააო და რეგიონის ენრეგეტიკული უსაფრთოხების იდეით გამოვიდა, რომელშიც, პირდაპირ დაასახელა, რუსეთი, თურქეთი, აზერბაიჯანი და სომხეთი უნდა გაერთიანებულიყვნენ. ამ დროს აზერბაიჯანს სომხეთთან დაძაბული ურთიერთობა აქვს და ამ ორი ქვეყნის თანამშრომლობის შანსი არ არსებობს. მოკლედ, იქ, სადაც ჩვენზე მოთხოვნაა, ჩვენი როლი კარგად უნდა შევასრულოთ და ეს, ამ შემთხვევაში, საქართველოზე ირანული გაზის გატარებაა. ხალხო, ეს ყველას აუხსენით!..

– ყველაფერი გასაგებია, ბატონო სოლომონ, მაგრამ ოკუპანტთან ეკონომიკური ურთიერთობის დამყარება შეიძლება?

– მსოფლიოში ამის უამრავი მაგალითი არსებობს, ავიღოთ, ვთქვათ, დიდი ბრიტანეთი, რომელიც ახლო აღმოსავლეთის ოპერაციებში მონაწილეობს და ამ დროს ბრიტანეთში ახლო აღმოსავლეთიდან უამრავი პროდუქტი შედის…

– ბატონო სოლომონ, თქვენს განცხადებებს შესაძლოა, არაერთგვაროვანი შეფასებები მოჰყვეს…

– კი ბატონო, მაგრამ იმას ვამბობ, რაც რეალურად ხდება, თორემ თავიდან ბოლომდე საქართველოს ევროპული ინტეგრაციის მომხრე ვარ, რადგან რუსეთმა თავისთან მისასვლელი გზა არ დაგვიტოვა. ისიც ფაქტია, რომ ევროპის ბაზარზე დამკვიდრება გაგვიჭირდება!

– რა ამის პასუხია და, მდინარეში, როგორც ამბობენ, ორჯერ არ შედიან. პოლიტიკაში დაბრუნება რატომ გადაწყვიტეთ?

– ჯერ ერთი, არც წავსულვარ. მეორეც, ორჯერ კი არა, თუ საჭირო გახდა, მეტჯერაც შევალ, რადგან ჩემი რესურსი ქვეყანას უნდა მოვახმარო. არავის ეწყინოს და, მთავრობასა და პარლამენტში ძალიან ბევრი შემთხვევითი ადამაიანია. დადგა დრო, ქართულ პოლიტიკაში „შემთხვევითი ადამიანის“ სინდრომი მოისპოს!

– ესე იგი, მტკიცედ გაქვთ გადაწყვეტილი, რომ წელს, საპარლამენტო არჩევნებზე, კენჭი საგარეჯოს რაიონში იყაროთ?

– დიახ, საგარეჯოს მაჟორიტარი მე ვიქნები და ბოლომდე ვიბრძოლებ! საგარეჯოს ისეთი მაჟორიტარი სჭირდება, რომელიც დედით, მამით, პაპით და ბაბოთი ადგილობრივია. რაიონში 60 ათასამდე ადამიანი ცხოვრობს და, ყველას პატივისცემის მიუხედავად, საგარეჯოს აქვს პოტენციალი, რომ ადგილობრივი მაჟორიტარი ჰყავდეს!

– საგარეჯოს მაჟორიტარი ერთხელ უკვე იყავით. რაიონისთვის რა გააკეთეთ?

– ხალხს ვანახე, თუ როგორი უნდა იყოს მაჟორიტარი! ჩემი მაჟორიტარობის დროს საგარეჯოში 7 სკოლა გარემონტდა, რამდენიმე წყალსადენი გაკეთდა, გზები შეკეთდა, უამრავ ადამიანს ინდივიდუალური სამედიცინო დახმარება გაეწია… ასევე, უამრავი საკანონმდებლო აქტის, მათ შორის, ეკონომიკური უსაფრთხოების კონცეფციის, კომერციული ბანკების შესახებ ძირეული ცვლილებების, სახელმწიფო საწარმოთა მართვის ახლებური გაგებისა და სხვა ინციატორი ვარ… მონაწილეობა რამდენიმე მნიშვნელოვანი ინსტიტუციის შექმნაშიც მაქვს მიღებული, მათ შორის, სოციალური დაზღვევის სახელმწიფო ფონდის, საწარმოთა მართვის სააგენტოსი, რომელიც ქონების მართვის სამინისტროს რეფორმირების შემდეგ, უშუალოდ ჩემი ინციატივით შეიქმნა; ქვეყნაში სოციალური დაზღვევის ინსპექციაც ჩემი ხელმძღვანელობით დაარსდა. ასევე, მიმაჩნია, რომ ანტიმონოპოლიური სამსახურის შექმნაც ჩემი და ჩემი კოლეგების უამრავი სატელევიზო და მედიის სხვა საშუალებებით გამოსვლის შემდეგ შეიქმნა და ბოლოს , ეს „თბილისის სასწავლო უნივესრიტეტია“, რომლის რებრენდინგშიც, მის დამფუძნებელ დავით ჯანგულაშვილთან ერთად, მნიშვნელოვანი წვლილი შევიტანე და დღეს ერთ-ერთი წარმატებული უნივერსიტეტია.

ესაუბრა ნიკა ბერიძე