2016 წლის 2 აპრილს რუსეთმა განაახლა ე.წ. “ყარაბაღის კონფლიქტი” აზერბაიჯანის ტერიტორიაზე, რაც მოსალოდნელიც იყო და რაზეც ძალიან ბევრი პოლიტიკოსი და ექსპერტი თითქმის ერთი წლის წინ საუბრობდა.
სამწუხაროდ, ამ დროისათვის არა თუ ვერ ხერხდება სიტუაციის დარეგულირება, არამედ პირიქით, აზერბაიჯანი იძულებული ხდება საკუთარი ტერიტორიის დასაცავად აქტიური მოქმედებები დაიწყოს,
რეალურად ეს არის ომი არა სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის, არამედ რუსეთის ომი აზერბაიჯანის, სომხეთის და საქართველოს, და არა მხოლოდ ამ ქვეყნების, წინააღმდეგ და რაც ადრე გავაცნობიერებთ ამას ყველა, დასავლეთის ჩათვლით, მით დროზე დასრულდება რუსეთის თარეში ცივილიზაციის წინააღმდეგ.
ის, რაც დღეს ხდება, მხოლოდ რუსეთის ინტერესებში შედის.
რუსეთის მიზნები სრულიად აშკარაა:
1. აზერბაიჯანის ბუნებრივი რესურსების მარაგებზე გავლენის მოპოვება (ნავთობისა და ბუნებრივი აირის მილსადენის ხელში ჩაგდება), რის შედეგადაც რუსეთი ევროპის ალტერნატიული ენერგომომარაგების დერეფანზე მოიპოვებს გავლენას;
2. აზერბაიჯანის უსერიოზულესი გამოწვევების წინაშე დაყენებით თურქეთისთვის მეორე ფრონტის გახსნა;
3. საქართველოზე ძლიერი ზეწოლით საქართველოს საკუთარ სამხედრო პლაცდარმად გადაქცევა.
რუსეთის მოქმედებების გამომწვევ მიზეზად მის აგონიას ჩავთვლით, დასავლეთის სუსტ საგარეო პოლიტიკას თუ ორივეს ერთად, ერთი რამ აშკარაა – სიტუაცია კრიტიკულია და ყველა მხარეს მაქსიმალურ პრინციპულობასთან ერთად მაქსიმალური სიფრთხილე მართებს, რათა რუსეთის გავლენა შეძლებისდაგვარად შემცირდეს მიმდინარე პროცესებზე.
პირველი ორი პუნქტის გათვალისწინებით, განსაკუთრებით დიდი ყურადღება და მზადყოფნა მართებს საქართველოს, რომელსაც რუსეთისთვისაც და თურქეთისთვისაც საუკეთესო დერეფნის ფუნქცია აქვს და რომლის ხელისუფლებამაც უნდა უზრუნველყოს აუცილებელი გადაწყვეტილებების მიღება საჭიროების შემთხვევაში, ვგულისხმობ საგარეო კონტაქტებს, საგარეო პრიორიტეტებს და ოპერატიული გადაწყვეტილების მიღების უნარს საკუთარი სახელმწიფოს ინტერესებიდან გამომდინარე.
სახელდობრ:
1. აპრიორი უნდა გამოირიცხოს რუსეთისთვის აზერბაიჯანის წინააღმდეგ დერეფნის როლი, როგორც პოლიტიკურ –სამართლებრივი, ასევე პრაგმატული მოსაზრებით;
2. თურქეთისთვის საჭირო დერეფნის როლის აღება დასავლელ პარტნიორებთან ერთად, უნდა განიხილებოდეს იმ შემთხვევისთვის, თუ რუსეთი გაააქტიურებს საკუთარ მოქმედებას სამცხე–ჯავახეთში და საფრთხეს შეუქმნის ამ რეგიონს.
საქართველოს დღეს სამწუხაროდ არ ჰყავს ხელისუფლება, რომელსაც ამ პრობლემების გადაწყვეტა შეუძლია.
ეს რეალობაა და არა პანიკა.
არც ამის დაწერა იყო საჭირო, ჩვენ რომ პატრიოტი და ქმედითუნარიანი ხელისუფლება გვყავდეს…
რასაც ეხლა ვწერ, ერთადერთი მიზანი აქვს: ავცდეთ იმას, რაც მხოლოდ ჩვენზეა დამოკიდებული და მიუხედავად მოღალატური ხელისუფლებისა, ჩვენვე შეგვიძლია გადავწყვიტოთ:
ჩვენ – ქართველებს, სომხებს, აზერბაიჯანელებს, ყველას, ვინც საქართველოს მოქალაქეები ვართ, არაფერი გვაქვს ერთმანეთთან სადაო და თუ ამას ვერ მოვახერხებთ, ყველანი რუსეთის სამსახურში ვდგებით, რუსეთის, რომელსაც მხოლოდ ბრმა იარაღი სჭირდება და არა მოკავშირე!
თუ ჩვენი სომხური მოსახლეობა რუსეთის პროვოცირებით რაიმე სახის პროვოკაციაზე წავა, მან ზუსტად უნდა იცოდეს, რომ ამით არა მხოლოდ საქართველოს, არამედ სომხეთსაც დიდ ზიანს მოუტანს.
თუ ჩვენი ქვეყნის ქართული და აზერბაიჯანული მოსახლეობა აყვება რუსეთის პროვოკაციას და ეროვნული ნიშნით შეურაცხყოფას მიაყენებს საკუთარი ქვეყნის – საქართველოს სომეხი ეროვნების მოქალაქეებს, ისიც რუსეთის სამსახურში აღმოჩნდება, რადგან….. ვიმეორებ:
ეს არ არის ომი სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის!
ეს არის რუსეთის ომი საკუთარი იმპერიის შესანარჩუნებლად, რომელიც ამ გზაზე არავის დაინდობს, რომელმაც არ იცის მოკავშირეები და რომლის დამარცხებაც და საკუთარი თავის გადარჩენაც მხოლოდ ერთად დგომით შეგვიძლია ბოროტების იმპერიის წინააღმდეგ!