რითი ხსნის „ოცნების“ რეიტინგის ვარდნას სოსო მანჯავიძე
მართალია, „ოცნებელი“ არაა და მმართველ პარტიას ხშირადაც აკრიტიკებს, მაგრამ საკრებულოს იმ წევრთა შორის არ აღმოჩნდა, ვინც თბილისის მერის გადადგომას ითხოვენ. საერთოდ, ამბობს, რომ ის, რაც ხდება, დავით ნარმანიას კი არა, სისტემის პრობლემაა… შესაბამისად, სოსო მანჯავიძე „ოცნების“ ერთ-ერთ მთვარ შეცდომად იმას თვლის, რომ სისტემის შეცვლისთვის პოლიტიკური ნება არ გამოიჩინა და, ამასთან, აირჩია სტრატეგია, რომლის თანამხადაც, მთავარი „ბუა“ „ნაცმოძრობაა“… „დავაკვიდრეთ, თანამდებობებზე ვის ნიშნავენ – „კაი მსმელს“ დ სადრეგრძელოების კარგ მთქმელს. საქმის მკეთებლები კი თნამდებობაზე ნაკლებად არიან. სხვათა შორის, კომუნისტების დროსაც ასე იყო,“ – ამბობს თბილისის საკრებულოს წევრი სოსო მანჯავიძე და დასძენს, რომ „ნაციონალების“ ხელისუფლელბაში დაბრუნება სასტიკი რევანში იქნება, რომელსაც შესაძლოა, სამოლაქო დაპირისპირებაც მოჰყვეს. ამას კი, ქვეყანა ვეღარ გადაიტანს… მანჯავიძის თქმითვე, არსებობს სცენარი, რომ ახალი პარლამენტი ლიბერალური ძალებით დაკომპლექტდეს…
– ბატონო სოსო, სხვა საკრებულოელების მსგავსად, დავით ნარმანიას არ ერჩით, არ?
– რატომ უნდა ვერჩოდე? ნარმანია და სხვებიც საყოველთაო ქაოსში არიან მოყოლილები.
– ანუ, თბილისის მერი გაუგებრობაშია?
– ჩვენ, ყველანი გაუგებრობაში ვართ და ამ გაუგბერობას სახელმწიფოებრივ ქაოსს ვეძახი. სიტუაცია სწორედ იმ ერთიანი ხედვის უქონლობისა და კონსტიტუციონალური გაუგებრობის გამო ვერ ლაგდება, რაც მიხეილ სააკაშვილმა დაგვიტოვა. მაგალითად, უფლებამოსილებები არაა გადანაწილებული…
– რაკი უფლებამოსილებები არაა გადანაწილებული, მაღალი თანამდებობის პირმა, რომელიც, სხვათა შორის, ხალხისგანაა არჩეული, „მაიმუნი ვირიშვილები“ უნდა გვეძახოს?
– „მაიმუნი ვირიშვილობა“ ცალკეული ეპიზოდია, რის გამოც ბოდიში მოიხადა.
– ვიცი, მაგრამ ბოდიში წამალი რომ იყოს, აფთიაქში გაიყიდებოდა… „მაიმუნი ვირიშვილის“ გამო თავი შეურაცხყოფილად იგრძენით?
– თავი შეურაცხყოფილად მე რატომ უნდა მეგრძნო?.. საერთოდ, ძალიან მავნე „ტრენდი“ ჩამოყალიბდა – რაკი ადამიანი თნამდებობაზეა, აუცილებლად უნდა ლანძღო და შეურაცხყოფა მიაყენო, მან კი, პასუხი ვერ გაგცეს, რადგან თმენის ვალდებულება აქვს. არადა, თმენის ვალდებულების საპირწონე ცილისწამებსა და შეურაცხყოფაზე პასუხისმგებლობაა, ანუ მოხელეს თმენის ვალდებულება იმიტომ აქვს, რომ სახელმწიფო მას შეურაცხყოფისა და ცილისწამებისგან სამართლებრივად იცავდეს. საქართველოში კი ყველაფერი სხვანაირადაა: ყველა, ვისაც არ ეზარება, მოხელეს შეურაცხყოფას აყენებს, მაგრამ ამაზე პასუხისგებლობა ან არათანაზომადია, ან საერთოდ არ არსებობს.
– შეიძლება, მართალს ბრძანებთ, მაგრამ მახსოვს, ბატონო სოსო, წარსულში როგორი მებრძოლი იყავით…
– ახლაც ვარ!
– არ მგონია, რომ ხართ! ყოველ შემთხვევაში, ადრე ხეების მოჭრას არ მოითმენდით!
– ხეების მოჭრას არც ახლა ვითმენ, მაგრამ ამ საკითხს სხვანაირად ვუდგები.
– მაინც, როგორ სხვანაირად?
– დიდი იმედი არ მაქვს, რომ ჩვენს საზოგადოებაში რამე ემოციური, ან სულიერი გარღვევა მოხდება, ანუ მთვარი, რის თქმაც მინდა, ისაა, რომ არ არსებობს ინსტიტუცია, რომელსაც საზოგადოება ენდობა. მოკლედ, ერთი მხარე ამბობს, გაცემულია საექსპერტო დასკვნა, რომ ხეები ზეხმელია და მოჭრა აუცილებელი იყოო. მეორე მხარე აცხადებს, ასე არაა და ნარმანია იტყუებაო. მესამე მხარე კი, ყველაფერ ამის საფუზველზე, მერის გადადგომას ითხოვს. წესიერ ქვეყანებში კი, ასეთი რაღაცები არ ხდება, რამეთუ არსებობს აკრედიტირებული ინსტიტუტი, რომლის დასკვნასაც ყველა მხარე ენდობა.
– მე თუ მკითხავთ, სიმართლის დადგენის ყველაზე დიდი სურვილი, ასე ვთვქათ, ბრალდებულს უნდა ჰქონდეს…
– რა თქმა უნდა… სიმართლე პროკურატურამ უნდა დაადგინოს და დამნაშავეებიც მანვე დასაჯოს, თუმცა ნდობა არც პროკურატურის მიმართ არსებობს. გესმით, საქმე რაშია?
– მაშასადამე, იქამდე მივდივართ, რომ ის, რისთვისაც სოსო მანჯავიძე იბრძოდა, არ შეცვლილა და ყველაფერი ისევ ისეა, როგოც 2012 წლამდე იყო, არა?
– არა. ის შეიცვლა, რომ ტერორი აღარაა, თორემ ინსტიტუციონალური ქაოსი ისევ არსებობს!
– კარგი, რა, ბატონო სოსო, ახლახანს, ახლგაზრდამ თავი იმიტომ მოიკლა, რომ პოლიცია „დავერბოვკებას“ უპირებდა და განა, ეს ტერორი არაა?
– ამასთან დაკავშრებით ჩემი პოზიცია ცნობილია და დამნაშავეები უნდა დაისაჯონ, მაგრამ იმას ვამბობ, რომ სისტემური ტერორი აღარ არსებობს, ანუ სახელმწიფოს აღარ აქვს პოლიტიკური ნება, რომ რაც შეიძლება, მეტი ადამიანი დაიჭიროს და ფული, რაც შეიძლება, მეტ ბიზნესმენს წაართვას, თუმცა მეორეს მხრივ, ყველანი ვხედავთ, რომ სახელმწიფებრივი მშენებლობა სწორი მიმართულებით არ მიმდინარეობს. ამასთან, ერთიანი პოლიტიკური გუნდიც არ არსებობს და ხელისუფლებაში იმ ადამიანების ნაკლებობაა, ვისაც სახელმწიფოებრივი ხედვა აქვთ. ისევ ძველი მიდგომა არსებობს, რომ ისეთი უმაღლესი წარმომადგენლობითი ორგანოები, როგორიც, მაგალითად, პარლამენტია, მორჩილების ნიშნით უნდა დაკომპლექტდეს. ამას უნიციატივობაც ემატება და ყველაფერი ეს იმ სიტუციას ქმნის, რაშიც ვართ. ნარმანია კი, „მაიმუნო ვირიშვილოს“ მიუხედავად, ვერ ვიტყვი, მსხვერპლი-მეთქი, მაგრამ ამ საერთო პრობლემის შემადგენელი ნაწილია, ანუ პრობლემას ნარმანია კი არ ქმნის, არამედ, იგივე პარლამენტმა, საკანონმდებლო დონეზე, არაფერი გააკეთა, რომ ქვეყანაში ასეთი რაღაცები აღარ მომხდარიყო.
– არადა, პარლამენტს ამის გაკეთება შეეძლო…
– დიახ, შეეძლო. ვანო, მეუბნებით, მებრძოლი აღარ ხართო, მაგრამ ახლა ძალიან მძიმე რაღაცები გითხარით. პრობლემა სისტემურია და თუკი მის მოგვარებაზე არ ვიფიქრებთ, მხოლოდ ლანძღვა-გინება არაფერს მოგვცემს. სხვათა შორის, მერიაში 30 მაღალჩინოსანი შეიცვალა, მაგრამ სიტუაცია არ შეცვლილა…
– ვთქვათ, ვაღიარეთ, რომ არსებობს სისტემური პრობლემა, მაგრამ როგორ უნდა მოვაგვაროთ? ოთხი წლის წინ, როცა აქტიური მხარდამჭერი იყავით, გჯეროდათ, რომ „ოცნებას“ სისტემური პრობლემის მოგვარების ნება ჰქონდა?
– ჩემი პოზიცია ასეთი იყო: „ნაცმოძრაობა“ ქვეყანას მტრობდა, სხვა ქვეყნების შეკვეთებს ასრულებდა, ტერორისტული სახელმწიფო ჩამოაყალიბა და ამიტომ უნდა მოგვეცილებინა. სხვათა შორის, „ნაციონალების“ მავნებლობის ხარისხი დღესაც ძნელი გასაზომია და, „ნაცმოძრაობა“ დღესაც რომ არსებობს, ეს „ოცნების“ პასუხისგებლობაა…
– ბატონო სოსო, უნდა ჩაგეკითხოთ: „ნაცმოძრაობა“ ფართო მცნებაა, ანუ იმის თქმა მინდა, რომ ბრალს პარტიის რიგით წევრებს ვერ წავუყენებთ. ამიტომ, როცა „ნაცმოძრაობაზე“ ლაპარაკობთ, მგონი, უნდა დააკონკრეტოთ, ვის გულისხმობთ? ისე, „ნაციონალთა“ ნახევარი დღეს „ოცნების“, მინიმუმ, მაჟორიტარობის კანდიდატია…
– ეს მეორე უბედურებაა! რაც შეეხება კონკრეტიკას, „ნაცმოძრაობის“ პოლიტიკურ გუნდზე – სააკაშვილზე, ბოკერიაზე, თარგამაძესა და სხვებზე ვლაპარაკობ. სხვათა შორის, რამიშვილიც „ნაცმოძრაობის“ იდეოლოგად მიმაჩნია. მოკლედ, ამ ხალხმა, პრაქტიკულად, ტერორისტული სახელმწიფო შექმნა, რომლისგან გათავისუფლებაც აუცილებელი იყო, რადგან ღია ტერორი მიდიოდა და ადამიანებს, ყველლაფერს თავი რომ დავანებოთ, ტელეფონზე საუბრის ეშინოდათ. სააკაშვილის საქციელიც გვახსოვს და ამის ჩამოთვლას აღარ გავაგრძელებ… ერთი სიტყვით, „ნაცმოძრაობა“ ქვეყნის სათავიდან უნდა წასულიყო და საამისოდ პირადად მე, რაც შემეძლო, ყველაფერი გავწირე და გავაკეთე, თუმცა ამას არ ვტირაჟირებ. ისე, არც ადამიანების სამსჯავროს იმედი მაქვს, რომ რამე ობიექტურად შეფასდება.
– თქვენც ნიჰილიზმში ხართ, სოსო ბატონო?
– არა. უბრალოდ, ამ სანფორმაციო სივრცეში იმის იმედი არ მაქვს, რომ საზოგადოება ობიექტურ დასკვნას გამოიტანს…
– ნებისმიერი ობქტურობა სუბიექტურია…
– შეიძლება, მაგრამ გრადაციები ამ კუთხითაც არსებობს, თუმცა ჩვენთან ეს გრადაციაც უკიდურესად დაბალ დონეზეა. მაგალითად, საზოგადოების ნაწილში ისეთი აზრია გაბატონებული, რაც რეალობას არ შეესაბამება და ამ სოციალურ პლასტებში ისეთი დიდი სიცრუეა ჩაწნეხილი, რომ მეშინია, არ აფეთქდეს!.. მოკლედ, ყოველთვის ვცდილობ, საქმე გავაკეთო და ამ საქმის გამო მაინცდმაინც ანგაჟორებული არ ვიყო.
– თქვენს საქმიანობაზე წარმოდგენა, ასე თუ ისე, მაქვს, თუმცა სიტყვა გაგვექცა. არადა, იმას გეკითხებოდით, „ოცნებას“, თქვენი აზრით, სისტემის შეცვლის სურვილი რატომ არ აქვს-მეთქი?
– გეტყვით… „ოცნებაში“ არასოდეს ვყოფილვარ, მაგრამ „ნაცოძრაობის“ შეცვლაში ვმონაწილეობდი და ისიც ვიცოდი, რომ ხელისუფლებაში, „ოცნების“ გარდა, სხვა ძალა ვერ მოვიდოდა, თუმცა ზოგიერთი პოლიტიკური ჯგუფივით არ ვფქირობდი, ვაიმე, ბიძინა ივანიშვილთან რატომ არ ვარ-მეთქი. სხვათა შორის, დღესაც ბევრი სწორედ იმის გამო მტრობს, რომ „შუა გაკრეფის პოლიტიკის“ გადამკიდე, პარლამენტსგარეთ დარჩა.
– ამ შემთხვევაში, ბურჯანაძეს გულისხმობთ?
– არა მარტო… ყოველგვარი სუბიექტივიზმის გარეშე ვამბობ: ივანიშვილის გარეშე „ნაცმოძრაობას“ ვერ მოვიცილებდით, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ იმას, ვინც 2012 წლის არჩენებით მოვიდა, თაყვანი ვცეთ და მასზე აღარაფერი ვთქვათ. „ოცნებამ“ ასეთ პოლიტიკა აირჩია – აი, „ნაცმოძრაობა“ „ბუაა“ და მთავარ ოპონენტად თუ შევინარჩუნებ, მუდმივად მაღალი რეიტინგი მექნებაო, მაგრამ პირდაპირ ვიტყვი: ეს ზნეობრივი პოზიცია არ არის!
– მაშასადამე, „ოცნებას“ უზნეობაში ამხელთ?
– ყოველ შემთხვევაში, „ოცნება“ პოლიტიკური კონიუქტურის შესაბამისად მოიქცა. საერთოდ, „ოცნება“ ძალიან მრავალპლანიანი და შრიანია. ამიტომ, „ოცნებაზე“ ნებისმიერი სტანდარტული აზრი არასწორია. „ოცნება“ ძალიან ამორფული კონგლომერატია, სადაც სხვადასხვა შეხედულების ადამიანები არიან გაერთიანებულნი და მათი საყრდენი ბიძინა ივანიშვილია, ანუ ივანიშვილი, როგორც საყრდენი რომ აღარ იყოს, მეორე დღეს „ოცნებაც“ აღარ იარსებებს! ისიც ვერ მოახერხეს, რომ სხვა საყრდენი მოეძებნათ, ვთქვათ, – ინსტიტუციონალური, ან იდეოლოგიური. ამიტომ, „ოცნებაში“ სრულიად ამორფული სიტუაციაა და ის პიარ-სტრატეგია, რაკი „ნაცმოძრაობა“ მოაშორა, „ოცნება“ უნდა ვაქოთ და ვადიდოთო, თავად „ოცნებას“ ვნებს!
– რატომ?
– რატომ და, – საზოგადოების „მეხსიერების ზღვარი“ სამწლიანია და ამის შემდეგ, როგორი ოდიოზური რეჟიმიც უნდა არსებობდეს, მისი რესტავრაცია იწყება. დაკვირდით, ყველაგნ ასე მოხდა, მათ შორის, აღმოსავლეთ ევროპაში.
– ჩვენთანაც, მგონი, ეს ხდება. ყოველ შემთხვევაში, სანდრა რულოვსის გაპოლიტიკოსება სწორედ „ნაცმოძრაობის“ რესტავრირებაზე მიანიშნებს…
– დიახ, „ნაცმოძრაობის“, ასე ვთქვათ, მანტრებმა თავისი ძალა დაკარგა, რასაც „ოცნების“ რეიტინგის კატასტროფული ვარდნა მოჰყვა.
– ანუ, სხვადასხვა საერთშორისო ორგანიზაციის მიერ გამოქვეყნებულ რეიტნგში ეჭვი არ გეპარებათ?
– ჩემი ინფორმაციით, რეალური რეიტინგი ასეთია: დაახლოებით, 28 პროცენტი „ოცნებას“ აქვს, 18 პროცენტი – „ნაცმოძრაობას“, 6% – ბურჭულაძეს და „გირჩს“, ალასანია და „პატრიოტთა ალიანსი“ კი საარჩევნო ზღვარის გადალახვის მიჯნაზე არიან.
– 10-პროცენტიანი სხვაობა „ოცნებისთვის“ არახელსაყრელია…
– დიახ, ეს წაგებაა, რადგან ბურჭულაძე და ალასანია „ოცნების“ მოწინააღმდეგე ძალები არიან და ახალ პარლამენტში თემატურ ალიანსს მივიღებთ.
– შეიძლება, ვცდები, მაგრამ „ოცნებას“ „ნაცმოძრაობიდან“ „დაპორტირებული“ მაჟორიტარების იმედიც არ უნდა ჰქონდეს…
– მხოლოდ მაჟორიტარობის დაპორტირებული კანდიდატები კი არა, „ოცნების“ სიაშიც ისეთებიც არიან, რომლებიც ჩემს მიერ ჩამოთვლილი ძალებისგან იდეურად არ განსხვავდებიან…
– ბატონო სოსო, თქვენი აზრით, „ოცნება“ ასეთ რაღაცებს რატომ აკეთებს? მაგალითად, ხობში ბუკია ჯერ წარადგინა, მერე მოხსნა ან, თუნდაც, ოქრიაშვილი, რომელიც თავის დროზე „ნაციონალების“ ფავორიტი იყო. დღეს კი, „ოცნების“ მაჟორიტარობის კანდიდატია… მმართველ ძალას „პოლიტიკოსი“ ბიზნესმენების ფული სჭირდება თუ ეშინია, რომ მარტო არ დარჩეს?
– ჯერ ერთი, ეშინია, რომ მარტო არ დარჩეს, რადგან შერაცხადი კონსერვატორული ძალა, რომელიც „ოცნების“ მოკავშირე იქნება, არ არსებობს…
– კონსერვატიზმის მიმრთ დღეს არაერთგვაროვანი დამოკიდებულება არსებობს, ანუ საზოგადოების უმეტესობას კონსერვატიზმი უკან, წარსულში დაბრუნება ჰგონია…
– შეიძლება, თვითონ სხვანაირად ფიქრობს, მაგრამ ამ ფლანგზე რამდენიმე ძალაა, რომელმაც ელექტორალური ენთუზიამზი ვერ მოიპოვა.
– ვის გულისხმობთ?
– მაგალითად, „პატრიოტთა ალიანსს“, ბურჯანაძეს…
– ისე, თქვენც კონსერვატორულ ღირებულებებს ქადაგებთ, თუმცა მაინცდამაინც არც პოპულარული ხართ და აღარც ქარიზმა გაქვთ…
– ჯერ ერთი, რომელიმე პოლიტიკურ ძალასთან არ ვასოცირდები. მეორეც, ვანო, იმას მეუბნებით, რომ ქარიზმა ადრე მქონდა და ახლა დავკარგე?
– თუნდაც…
– არ ვიცი… იგივეს ვაკეთებ, რასაც ადრე ვაკეთებდი, თუმცა პოლიტკური ინსტრუმენტები აღარ მაქვს. შესაბამისად, ჩემი რეიტინგი არაფრით იზომება.
– ამ პრობლემის მოგვარება მარტივად შეიძლება – საქართველოში ყველა მეორე პარტიას ქმნის. ჰოდა, ადექით და ერთი პარტია თქვენც დააფუძნეთ!
– პარტია რომ შექმნა, საამისოდ რამდენიმე რამაა საჭირო – ფინანსური რესურსი, მედია, კავშირები, ცნობადობა, განათლება…
– განათლებას ვერავინ დაგიწუნებთ…
– შეიძლება, მაგრამ მთავარი – ფინანსური და მედიარესურსი არ მაქვს.
– ესე იგი, ფინანსურ რესურს იმიტომ არავინ გაძლევთ, რომ თქვენში ქარიზმატულ ლიდერს ვერ ხედავს. ასეა?
– არა, არა. ქართულ პოლიტიკაში ფინანსებს ორი ქვეყანა – რუსეთი და აშშ დებს. პოლიტიკური ძალის დასაფინანსებლად კი შინაგანი რესურსი არ არსებობს. ის კი, რუსეთმა ან აშშ-მ ეროვნულ პლატფორმაზე მდგარი ძალები ისე დააფინანსოს, რომ მისი ყურმოჭრილი მონა არ იყოს, ილუზიაა!
– „ეროვნული პლატფორმა“ რა არის?
– რა და, – სახელმწიფოს ქართველი ხალხის ინტერესების შესაბამისად მართვა!
– კონსტიტუციაში იმის ჩაწერა, რომ ოჯახი ქალისა და მამაკაცის ერთობაა, ქართველი ხალხის ინტერესია?
– არა, ამას არ ვამბობ. საერთოდ, ჩემი და საინიციატივო ჯგუფის მხოლოდ ამ საკითხთან გაიგივებას ვერიდები, თუმცა ეს ერთ-ერთი საკითხთაგანია. ისე, ერთნაირსქესიანთა ქორწინების დაკანონების პროცესი მთელ მსოფლიოში მიმდინარეობს, რომელიც ძალიან სერიოზული ძლების მიერ იმართება და რომლის უკანაც სერიოზული ინტერესებიც დგას. ვისაც არ სჯერა, შეუძლია, ინტერნეტში შევიდეს და ნახავს, რომ ეს უზარმაზრი პროცესი 1970 წლიდან მიმდინარეობს, რომლის უკანაც, ვიმეოებ, სერიოზული პოლიტიკური ინტერესი დგას.
– ანუ, საუბარი მსოფლიო პოლიტიკური მაფიისკენ მიგყავთ?
– არა, ეს პროცესი გლობალური პოლიტიკის შემადგენელი ნაწილია, რაც ცალკე ინტერვიუს თემაა… ეს საკითხი ძალიან ღრმად ვიცი – ამის თაობაზე ბევრი ქვეყნის წარმომადგენელს შევხვდი და შემიძლია, გითხრათ, რომ ეს მხოლოდ ევროპული პრობლემა არაა.
მოკლედ, ამ პრობლემამ, რომელიც უნდა გადაწყდეს, კიდევ უფრო ღრმა პრობლემა წარმოაჩინა, კერძოდ, ის, რომ საქართველოს მოსახლეობას, სინამდვილეში, არანაირი უფლება არ აქვს, ანუ პრეზიდენტმა, თავისი გადაწყვეტილებით, ხალხს რეფერენდუმის უფლება წაართვა.
– ბატონო სოსო, ორივემ კარგად ვიცით, რომ კონსტიტუციით, რეფერენდუმი მხოლოდ სახელმწიფოსთვის მნიშვნელოვან საკითხებზე ინიშნება…
– სახემწიფოსთვის მნიშვნელოვანი საკითხები სუბიექტურია. როცა ასიათასობით ადამიანი მიიჩნევს, რომ ეს სახელმწიფოსთვის მნიშვნელოვანი საკითხია, პრეზიდენტს უფლება არ აქვს, რეფერენდუმი არ დანიშნოს. ამიტომ, პრეზიდენტის გადაწყვეტილება საკონსტიტუციო და ჩვეულებრივ სასამართლოშიც გასაჩივრდება, რადგან პრეზიდენტი ყველანაირი საკონსტიტუციო ჩარჩოდან გავიდა და ალბათ, ყველა ხვდება, თავისთვის ასეთი დამანგრეველი გადაწყვეტილება რატომაც მიიღო.
– ანუ, პრეზიდენტი იძულებული იყო, რეფერენდუმზე უარი ეთქვა?
– რა თქმა უნდა.
– ვინ აიძულა?
– ყველაფერი ეს საერთაშორისო პოლიტიკის ნაწილია, ანუ არსებობს ე. წ. ლიბერალური დღის წესრიგი, რომელშიც ეს საკითხი, რაც უნდა არაბუნებრივად მოგეჩვენოთ, პრინციპულად დგას.
– ისე, მარგველაშვილი „ოცნების“ ინიციატივით გაპრეზიდენტტდა და, რა, „ჩაუდეს“?
– რა თქმა უნდა.
– არ მჯერა. ყოველ შემთხვევაში, გაუგებარია, „ოცნების“ „ბოსები“ რა ბერკეტით აიძულეს, რომ პრეზიდენტობის კანდიდატად მაინცდამაინც მარგველაშვილი დაესახლებინათ?
– ვანო, ეს გულუბრყვილო შეკითხვაა.
– რატომ?
– მარტივად აგიხსნით: მაგალითად, უკრაინის პრეზიდენტმა, პეტრო პოროშენკომ პროკურორის გათავისუფლებაზე, რასაც უკრაინაში აშშ-ის ელჩი დაჟინებით ითხოვდა, უარი თქვა. ამის შემდეგ, ჯო ბაიდენმა განაცხადა, უკრაინა ერთმილიარდიან ტრანშს, რომელიც ჰაერივით სჭირდება, ვერ მიიღებსო. საბოლოოდ, პოროშენკომ მთავარი პროკურორი გაათავისუფლა, რასაც ბაიდენის მეორე განცხადება მოჰყვა, ყოჩაღ, ახლა მილიარდიან კრეიტს მიიღებთო.
მოკლედ, არსებობს წინადადებები, რაზეც ჩვენაირი ქვეყნები უარს ვერ ამბობენ. მართალია, კოლონიებმა დამოკიდებლობა მიიღეს, მაგრამ ეს იმას როდი ნიშნავს, რომ კოლონიები აღარ არსებობს. ზემოქმედება პოლიტიკური სქემებით ხორიცელდება და ისე ნუ წარმოვიდგენთ, როგორც ფლმებშია, რომ რაღაცის გასაკეთებლად ქილერის დაქირავებაა საჭირო.
ამასთან, შინაგანი ცენზურაც არსებობს – ადამიანები ხვდებიან, რომ თუ ისე არ მოიქცევიან, როგორც საჭიროა, მათ წინააღმდეგ გარკვეული რეპრესიები ამოქმედდება.
– ყველაფერ აქედან გამომდინარე, რატომ უნდა გამოვრიცოხთ, რომ იგივე „ნაციონალების“ წასვლა და 2012 წლის არჩევნებში „ოცნების“ გამარჯვება „ლიბერალური დღის წესრიგის“ შემადგენელი ნაწილი არ იყო? სხვათა შორის, არსებობს მოსაზრება, რომ სააკშვილი თამაშიდან გაიყვანეს, რამეთუ საჭირო აღარ იყო…
– მართვის ასპროცენტიანი სქემა არ არსებობს და ხალხის პოლიტიკური განწყობა მაინც უდიდეს როლს თამაშობს. პოლიტიკური „შტილის“ დროს თამაში ადვილია, მღელვარებისას კი, ნებისმიერი პოლიტკური მოთამაშე იძულებულია, ამ მღელვარებს ანგარიში გაუწიოს.
– ეგებ, მღელვარებაც პოლიტიკური თამაშის ილეთია?
– მღელვარების გამოწვევა ზოგჯერ მართულია, ზოგჯერ კი, ხალხში უკმაყოფილება ორგანულად გროვდება.
– 2012 წელს, მღელვარებამ კულმინაციას „ციხის კადრების“ გამოქვეყნების მერე მიაღწია…
– ვანო, იცით, რომ ეს თემა ძალიან კარგად ვიცი…
– დიახ, ვიცი და ამიტომაც გეკითხებით: დღევანდელი გადასახედიდან, ხომ არ ფიქრობთ, რომ მაშინ, თქვენდაუნებურად, დიდი თამაშის მონაწილე გახდით?
– არა, ასე არ ვფიქრობ! ეს იმ ჯგუფის მიერ, რომელიც „ციხის კადრებით“ მოქმედებდა, სრულიად შეგნებული ნაბიჯი იყო და ამ ჯგუფის ერთ-ერთი წევრი მეც ვიყავი…
ესაუბრა ვანო პავლიაშვილი
